Με αφορμή τη πρόσφατη συναυλία αφιέρωμα στο σπουδαίο Λευκαδίτη επιστήμονα, μουσικό, τραγουδιστή και οργανοποιό Μηνά Κατωπόδη, αλλά και – κυρίως – τη συμπλήρωση τριών ετών από το θάνατό του, παρακάτω μπορείτε να ακούσετε μια μοναδική ηχογράφηση από το 1985.

Η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε τον Δεκαπενταύγουστο του 1985 στην Καρυά. Συμμετέχουν οι Μηνάς Κατωπόδης (φωνή – κιθάρα), Παναγιώτης Φίλιππας (βιολί) και Νίκος Κατωπόδης – Μαστροσταύρος (ακορντεόν).

Οι Παναγιώτης Φίλιππας και Νίκος Κατωπόδης συμμετείχαν στην συναυλία αφιέρωμα με τους ίδιους ρόλους, όπως στην παρακάτω ηχογράφηση.

Το ρεπερτόριο περιέχει κυρίως κομμάτια της «ελαφράς» λεγόμενης μουσικής, παραδοσιακής μουσικής, αλλά και ταγκό, βάλς και θέματα κλασικής μουσικής. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις συνεστιάσεων και χοροεσπερίδων, όπου συνήθως καλούνταν ο Μηνάς Κατωπόδης και η ορχήστρα του, με τέτοιου είδος κομμάτια διασκέδαζε το κοινό της Λευκάδας, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα και της περασμένης δεκαετίας.

Στη φωτογραφία παρακάτω διακρίνονται οι: Χρήστος Σταύρακας (τρομπέτα), Βασίλης Κακλαμάνης (κρουστά), Μηνάς Κατωπόδης (κιθάρα), Ξενοφώντας Κοψιδάς (ακορντεόν), Παναγιώτης Φίλιππας (βιολί).

Ακολουθεί η ηχογράφηση.

Πηγή: inLefkas

The post Σπάνια ηχογράφηση των Μηνά Κατωπόδη, Παναγιώτη Φίλιππα και Νίκου Κατωπόδη appeared first on My Lefkada.

ΤΑΣΟΣ ΠΕΤΣΑΣ – Mother of mine (Anna): Ένας νέος δημιουργός instrumental μουσικής και μια επιτυχία που σκαρφαλώνει στα ελληνικά και ξένα charts, κρύβοντας πίσω της μια συγκινητική ιστορία.

Ο Τάσος Πέτσας είναι ένας νέος δημιουργός instrumental μουσικής, που πέρα από τις μουσικές σπουδές του και τα μαθήματα φωνητικής, είναι απόφοιτος της Νομικής σχολής Αθηνών, με μεταπτυχιακό στο Αστικό Δίκαιο.

Το 2015 κυκλοφορεί μόνος του το κομμάτι «Mother of mine (Anna)», ένα κομμάτι που το είχε συνθέσει το 1992. Είναι το κομμάτι που άρεσε στη μητέρα του να το ακούει, όταν της το έπαιζε ο ίδιος στο αρμόνιο. Δυστυχώς όμως η μητέρα του, που κατάγεται από το χωριό της Καρυάς, τον Απρίλιο του 2013 φεύγει από τη ζωή, χτυπημένη από την επάρατη νόσο. Τότε, εκείνος αποφασίζει να του δώσει τον τίτλο “Mother of mine (Anna)», αφιερώνοντάς το σε εκείνη, που τόσο το είχε αγαπήσει.

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θετική μια και ανέβηκε 3-4 φορές στο #1 του καθημερινού (daily real time) Ελληνικού iTunes Chart, 2 φορές στο #1 στο Billboard (εβδομαδιίου Weekly) Digital Singles της Ελλάδας και άλλες 6 εβδομάδες στο εβδομαδιαίο top-10 του ίδιου chart. Τον Ιούνιο του 2015 γίνεται η προώθησή του στο εξωτερικό και κατορθώνει να εισχωρήσει στο Euro-200, ενός ανεξάρτητου chart που μετράει streaming/downloads/airplays, στο iTunes General Chart του Χογκ Κονγκ, στο iTunes (R’N’B” κατηγορία) της Ιαπωνίας και τέλος, στο iTunes (R’N’B” κατηγορία) της Μ. Βρεττανίας, ενώ το βρεττανικό ραδιόφωνο του Cardiff το συγκαταλέγει στο airplay της απογευματινής ζώνης του.

Το «Mother of mine (Anna)» έχει δύο εκτελέσεις. Τη slow version που είναι βασισμένη στην παρτιτούρα όπως την είχε γράψει 16 χρονών και στη dance remix version. Η κάθε μία εκτέλεση έχει τη δικιά της «σημασία» για το νέο δημιουργό. Με τη slow version θέλει να προσδώσει μια retro μελαγχολική ατμόσφαιρα στη μελωδία για όλες τις όμορφες αναμνήσεις που έχει η κάθε γυναίκα στη ζωή της πριν διαγνωστεί πως πάσχει από καρκίνο και με τη dance remix version θέλει να προσδώσει έναν δυναμισμό που συμβολίζει τον αγώνα που δίνει η κάθε γυναίκα για να κρατηθεί στη ζωή.

Από τις αρχές Αυγούστου ο Τάσος Πέτσας ανήκει στο δυναμικό της FM RECORDS κι έτσι το κομμάτι επανακυκλοφορεί σε μια νέα slow version εκτέλεση, όπου εμπεριέχονται μερικά ηχητικά εφέ βινυλίου, προσδίδοντας στο κομμάτι ρετρό διάθεση, αλλά και σε dance remix version.

Ταυτόχρονα ετοιμάζει το νέο του κομμάτι «Angel of mine», μια trip hop μπαλάντα με ιδιαιτερότητες τόσο φωνητικά όσο και σκηνοθετικά αφού θα γυριστεί ένα πολύ όμορφο videoclip. Στο νέο του θα υπάρχουν τα δικά του φωνητικά σε συνεργασία με μία ταλαντούχα ερμηνεύτρια που ανήκει επίσης στο δυναμικό της FM RECORDS, ενώ έχει σχεδόν έτοιμο το πρώτο του άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει το 2016.

Σε δύσκολες εποχές ένας νέος δημιουργός κατορθώνει να σταθεί στο δύσκολο χώρο της μουσικής και να ξεκινήσει την ανοδική του πορεία, όχι μόνο στη χώρα του αλλά και έξω από αυτήν.

Δείτε το κομμάτι «Mother of mine (Anna)» οπτικοποιημένο από τον δημιουργό του με μικροφίλμ που μάζευε ο πατέρας του από τις δεκαετίες 60 και 70:

The post Ο Λευκαδίτης Τάσος Πέτσας: Ένας νέος δημιουργός instrumental μουσικής, μια συγκινητική ιστορία appeared first on My Lefkada.

Συνέντευξη της Δήμητρας Κονδυλάτου, ιδιοκτήτριας του ξενώνα «Νήιον» και εμπνεύστριας του «The island–resignified», στην Ειρήνη Βονιτσάνου.

Τέλη της δεκαετίας του 1990 ο Νίκος Κονδυλάτος και η Ανδρομάχη Παπαζήση, που ζουν και δραστηριοποιούνται στην πρωτεύουσα, αναζητούν ένα σπίτι κάπου στην ορεινή Λευκάδα, τότε που κάποια χωριά της ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένα. Στον οικισμό της Κιάφας, ένα μικρό οικισμό στο λόφο απέναντι από το χωριό του Αλεξάνδρου, με μόνα λιγοστά ερειπωμένα σπίτια και τη φύση να οργιάζει, βρίσκουν ένα οικόπεδο με τρία πέτρινα σπίτια κι ένα αλώνι. «Τους άρεσε πολύ εδώ πέρα και αποφάσισαν να το πάρουν. Ήταν γκρεμισμένο και αποφάσισαν ενθουσιωδώς να το φτιάξουν. Έγινε ένα πολύ μεγάλο έργο, χωρίς πλάνο στην πραγματικότητα, αλλά υποκινούμενο από την αγάπη τους για τον τόπο, για την φύση. Ένα σπίτι για να μένουν οι ίδιοι«, λέει η κόρη τους, Δήμητρα.

Σε μερικά χρόνια ολοκληρώνουν την επισκευή και των τριών σπιτιών με απόλυτο σεβασμό στο οικείο περιβάλλον, δημιουργώντας ουσιαστικά ένα μικρό παράδεισο πλήρως ενσωματωμένο στη φύση της ορεινής Λευκάδας. Ήταν αυτό που οι ίδιοι ήθελαν για να απολαμβάνουν τις διακοπές τους αλλά και για να φιλοξενούν τους φίλους τους. Μακριά από τα τουριστικά παράλια, με φιλοσοφία ζωής την αξιοβίωτη ανάπτυξη της ορεινής Λευκάδας, συντροφιά με τις εικόνες, τους ήχους και τις μυρωδιές της ορεινής ενδοχώρας.

Η λειτουργία του «Νήιον» ξεκινά επισήμως το 2005, περισσότερο σαν φιλικός ξενώνας, παρά επαγγελματικά. Το 2009 ο Νίκος και η Ανδρομάχη μετακομίζουν μόνιμα στη Λευκάδα και στην Κιάφα και το 2012 τη λειτουργία του ξενώνα αναλαμβάνει η κόρη τους, Δήμητρα, αποφοιτώντας από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.

Η Δήμητρα δεν διαφέρει πολύ από τους γονείς της. Είναι κι εκείνη ευγενέστατη και γλυκύτατη, μοιράζεται την ίδια αγάπη για τη φύση και τα ζώα, προσθέτει τις δικές τις εικαστικές «πινελιές» με απόλυτο σεβασμό στο χώρο και κάθε μέρα προσπαθεί να βελτιώνεται σε ένα νέο τομέα, τον τουριστικό, που τώρα τον γνωρίζει όπως η ίδια αναφέρει «στην πορεία μαθαίνω κι αποκτώ εμπειρία και συγκριτικά με το τι γίνεται στο νησί αλλά και με το τι γίνεται στον ξενώνα«. Είναι ευχαριστημένη που το κοινό που επισκέπτεται το «Νήιον» είναι αντίστοιχα ήσυχο κι ευγενικό και μοιράζεται την ίδια αγάπη και τον ίδιο σεβασμό για το περιβάλλον. «Το «Νήιον» είναι σα να προσκαλεί από μόνο του τον κόσμο που θέλει γιατί δεν έχει ευκολίες. Δεν είναι δίπλα στη θάλασσα, οπότε δεν θα απευθυνθεί ο οποιοσδήποτε σε εμάς για να έρθει εδώ. Όποιος ξέρει ότι είναι στην ορεινή Λευκάδα, ότι θέλει λίγο δρόμο για να πάει στη θάλασσα και στην πόλη, έρχεται επί τούτου, επιζητώντας τα πράγματα που υπάρχουν εδώ, την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, τη φύση, την ησυχία, που υπάρχει ακόμη και στο χωριό, τον Αλέξανδρο. Το «Νήιον» το επιλέγει κάποιος που του αρέσει ενός άλλου τύπου τουρισμός και θέλει να αποφύγει τα πολυσύχναστα μέρη, όχι μόνο λόγω ησυχίας αλλά και λόγω αισθητικής ή ενός διαφορετικού τύπου διακοπών. Δηλαδή θέλει να περπατήσει λίγο στη φύση, θέλει να κάτσει να διαβάσει ένα βιβλίο στην εξοχή. Θα το επιλέξει ο άνθρωπος που θέλει να ανακαλύψει πράγματα ή όντας σε ένα σημείο που δεν έχει δίπλα του τη θάλασσα, ενδιαφέρεται και για άλλα πράγματα που έχει το νησί».

Η Δήμητρα προσέχει πολύ τους επισκέπτες του ξενώνα. Μέχρι και χωριάτικο φύλλο ανοίγει για τις πίτες που σερβίρονται στο πρωινό. Την ρωτάω γιατί μια εικαστικός ανοίγει φύλλο, για να πάρω την απάντηση που θα ήθελα να ακούσω από κάθε επαγγελματία που ασχολείται με τον τουρισμό «μου αρέσει κι εμένα αφενός η διαδικασία, αφετέρου προτιμώ ότι έχουμε εδώ να είναι όσο το δυνατόν πιο ακατέργαστο και πιο παραδοσιακό, πιο χειροποίητο και πιο προσεγμένο. Προσπαθούμε να φτιάχνουμε ότι μπορούμε μόνοι μας, κέικ, πίτες, ότι γλυκό και αλμυρό, φρουτοσαλάτες, σπιτικές μαρμελάδες που φτιάχνει η μαμά μου, όταν έχουμε χρόνο και το ψωμί. Αλλιώς ψάχνουμε να βρούμε καλής ποιότητας ψωμί, φρέσκα αυγά, ντόπια προϊόντα. Για παράδειγμα δεν έχουμε ζαμπόν ή αλλαντικά τυποποιημένα, μόνο σαλάμι Λευκάδας. Αναλόγως τα προϊόντα που έχουμε και που εποχιακά βρίσκουμε, τις ιδέες και το χρόνο που έχουμε, κάθε φορά δημιουργούμε«.

Η Δήμητρα φέτος υλοποίησε μια ιδέα που επεξεργαζόταν για καιρό. Σκέφτηκε να συνδυάσει το αντικείμενο των σπουδών της με τον ξενώνα και το ίδιο το νησί. Ο αρχικός σχεδιασμός περιλάμβανε διάφορα εικαστικά project που απευθυνόταν στους επισκέπτες του ξενώνα αλλά και σε όλους τους κατοίκους του νησιού. Δεν σχετιζόταν με δεξιότητες ή με γνώσεις, ήταν περισσότερο διαδραστικά με συμμετοχή του κόσμου, σε σχέση και με το περιβάλλον και με το νησί. Οι πολιτικοοικονομικές εξελίξεις του Ιουλίου ανάγκασαν τη Δήμητρα να ακυρώσει αυτές τις δραστηριότητες όμως το «The island–resignified» (Το νησί – επανανοηματοδοτημένο), το πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών στο «Νήιον» συνέχισε κανονικά τη «διαδρομή» του. «Είναι ένα πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών, είναι θεσμός, λέγεται art residency, ένας θεσμός όπου καλλιτέχνες φιλοξενούνται σε διάφορα μέρη προκειμένου να παράξουν ένα έργο. Εγώ δημοσιοποίησα το blog, δηλαδή δεν προσκάλεσα προσωπικά κάποιους, το προώθησα και είχα αρκετή ανταπόκριση. Το blog παρουσιάζει διάφορα σημεία του νησιού που έχουν κάποιο ενδιαφέρον (ιστορικό, αρχαιολογικό, κτλ) αλλά το αφήνει κι ανοιχτό ότι ο καθένας μπορεί στην πορεία να ανακαλύψει κι άλλα μέρη. Το συγκεκριμένο project είχε σκοπό να εμπλέξει τους καλλιτέχνες με το νησί της Λευκάδας ευρύτερα. Ήταν ένα κάλεσμα να ανακαλύψουν τη Λευκάδα και να δημιουργήσουν ένα έργο που να αναφέρεται στο νησί και στην παραμονή τους εδώ«.

Συνολικά στο «Νήιον» φιλοξενήθηκαν εννέα Ευρωπαίοι καλλιτέχνες και κοινωνικοί επιστήμονες. Στις μέρες φιλοξενίας τους (ανά δεκαπενθήμερο), πέραν του ότι απόλαυσαν την διαμονή τους στην ορεινή Λευκάδα και στο «Νήιον», περιηγήθηκαν στο νησί και εκπόνησαν μια εργασία σχετικά με αυτό. Στο «Νήιον» έγιναν συνολικά δυο παρουσιάσεις τον Ιούνιο και τον Ιούλιο (δείτε σχετικά [εδώ] και [εδώ]). Τα συνολικά αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος θα παρουσιαστούν σήμερα, Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015, στις 20:30, στο στενάκι της Βιβλιοθήκης Λοχαγού Ι. Ροντογιάννη & Φιλαρμονικής, πίσω από τον Μασμανίδη. Παράλληλα θα παρουσιάσουν την εργασία τους και οι Ιταλοί συμμετέχοντες G. Marri & B. Barsanti. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου (20:00-22:00).

Η Δήμητρα Κονδυλάτου και οι αξιόλογοι φιλοξενούμενοί της μας προσκαλούν, λοιπόν, σε μια έκθεση αποτέλεσμα εικαστικών αναζητήσεων που δεν λαμβάνουν συχνά χώρα στον τόπο μας, μια έκθεση με πολύ Λευκάδα και εξαιρετικό ενδιαφέρον για το πώς την είδαν και πως την απέδωσαν.

Περισσότερες πληροφορίες για τον ξενώνα «Νήιον» [εδώ]

The post The island–resignified: Η Λευκάδα, 9 εικαστικοί κι ένας πανέμορφος ξενώνας appeared first on My Lefkada.

Ο σπουδαίος Έλληνας σεφ που από το Σικάγο στο Μεγανήσι και μετά στην Αθήνα χάραξε μια βαθιά γραμμή στο χάρτη της ελληνικής γαστρονομίας μιλά στην Popaganda.

Ο Άρης Βεζενές έμαθε τους Έλληνες να τρώνε το μοσχάρι από την κορφή ως τα νύχια

Είσαι τρελός; Γιατί γυρίζεις τώρα στην Ελλάδα; Είναι σαν να αυτοκτονείς επιχειρηματικά», του έλεγαν οι φίλοι του, οι συνάδελφοί του το 2005 όταν αποφάσισε να αφήσει το Σικάγο όπου είχε αρχίσει να ξεχωρίζει ως ο δημιουργικός, πολλά υποσχόμενος ‘Ελληνας σεφ. Οι προτεραιότητες του Άρη Βεζενέ, όμως, ήταν άλλες. Και επείγουσες. «Το 2005 έφυγα από το Σικάγο και επέστρεψα στην Ελλάδα για οικογενειακούς λόγους. Ο πατέρας μου είχε πάθει μόλις το δεύτερο εγκεφαλικό. Είμαι μοναχοπαίδι και η οικογένεια για μένα είναι πιο σημαντική από την καριέρα, από τα πάντα. Τότε ήμουν έτοιμος να ανοίξω το πρώτο μου εστιατόριο στο Σικάγο και τα παράτησα όλα. Όλοι μου έλεγαν τί πας να κάνεις στην Ελλάδα; Δεν θα βγάλεις ποτέ τα λεφτά που μπορείς να βγάλεις εδώ. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Επέστρεψα στην Ελλάδα και είμαι υπερενθουσιασμένος. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ακολούθησα τη φιλοσοφία του Steve Jobs. Ο Jobs δεν έκανε ποτέ side by side σύγκριση του ΜΑC με το PC. Έτσι χάραξα κι εγώ την πορεία μου.

Kαι βρεθήκατε ανάμεσα στην Αθήνα και στο Μεγανήσι. Οι γονείς μου ζούσαν μισό χρόνο στο νησί και μισό χρόνο εδώ. Είμαι παιδί μιας οικογένειας συνταξιούχων. Όταν έχασα τον πατέρα μου πριν από σχεδόν πέντε χρόνια ήταν 84 ετών. Είμαι late bloomer του πατέρα μου, από τον δεύτερό του γάμο. Όταν ήρθα πίσω στην Ελλάδα δεν είχα εικόνα της αγοράς. Είπα: έχω πέντε πράγματα στο μυαλό μου, θα βγω έξω και θα τα παρουσιάσω. Από εκείνη την ημέρα ως τώρα αυτή την πορεία ακολουθώ. Δεν αντιμετωπίζω κανέναν ως ανταγωνιστή. Και δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε εξαιρετική γειτονία με το Αλάτσι δίπλα. Δεν έχω που να καθίσω κάποιον πελάτη; Του λέω να πάει δίπλα και τους μιλάω να τους εξυπηρετήσουν. Αν μου πέρασε κάτι στο μυαλό από τους μέντορές μου στο εξωτερικό είναι η μεγαλύτερη εικόνα. Πάντα λέω τί κάνει το Vezene τί κάνει η ομάδα μου; Και προσπαθώ να στηρίξω την ελληνική συλλογική προσπάθεια στην γαστρονομία. Θεωρώ ότι όλοι αγωνιζόμαστε για έναν μεγάλο κοινό στόχο. Από εκεί και πέρα πρέπει ο καθένας πρέπει να βρει τη δική του ταυτότητα και να την υπηρετήσει.

Τι είναι το Vezene; Το Vezene είναι η κουζίνα που πυροδοτείται από τις εμπειρίες και τη ζωή μου σε ένα ελληνικό, μεσογειακό μπιστρό. Είναι ένα greek inspired bistro όσον αφορά στην κουζίνα του, όμως με ένα αυστηρό προσωπικό τρόπο μαγειρέματος. Χρησιμοποιούμε πρώτες ύλες που παράγονται με επιτυχία στην Ελλάδα, όχι όμως στο βωμό του «τα πάντα να είναι ελληνικά». Έχουμε μόνιμο στόχο να δίνουμε το 110% της ενέργειάς μας. Άρα στο Vezene κάποιος θα βρει personal cookery, intimate cuisine, μέσα από τα μάτια και τις εμπειρίες μας.

Ποιες εμπειρίες φέρατε από το Σικάγο; Όταν το 2008 άνοιξα το εστιατόριο στο Μεγανήσι, ήρθα φορτωμένος από τη ζωή μου στο εξωτερικό με το κομμάτι που λέγεται κοπές κρέατος, offal, εντόσθια και οτιδήποτε περικλείει η φράση «nose to tail.» Όλα ωραία και ρομαντικά στο βιβλίο του Fergus Henderson, όμως στην Ελλάδα δεν είχαν εκτεθεί σε αυτή την εμπειρία. Και δεν πρέπει να απαιτείς από τον πελάτη να το υιοθετήσει αμέσως. Πρέπει να έχεις πολλή όρεξη να μπεις στη διαδικασία να γαλουχήσεις κάποιον. Εκεί είναι το στοίχημα. Το 2008 λοιπόν, εγώ εμφάνισα στο Μεγανήσι κοπές που δημιούργησαν ρίσκο. Ο κόσμος έλεγε «δεν έχετε φιλέτο, δεν έχετε κόντρα» ή «μα θα φάμε ωμή τη γαρίδα;». Δεν βγήκα με εγωισμό στο βωμό του οράματός μου να έρθω σε αντιπαράθεση με τον πελάτη. Αντιθέτως υιοθέτησα μια λογική που λέει «επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω τη φιλοσοφία γύρω από το πιάτο, κι αν κρίνετε πως δεν σας αρέσει, τότε θα σας ετοιμάσω κάτι άλλο».

Αυτό λέγεται «νερώνω το κρασί μου;» Δεν είμαι αλάθητος, έχω όμως ένα όραμα και μπαίνω στη διαδικασία να γαλουχήσω τον πελάτη. Το 2008, το 2009, το 2010 έπρεπε να νερώσω το κρασί μου στα μάτια ενός τρίτου. Έτσι, ενώ είχα αγοράσει riserva jamon από την Ισπανία δεν μπορούσα να το πουλήσω και το μετονόμασα σε ζαμπόν. Έπρεπε να πάρω ένα παλαιωμένο τσένταρ και να το μετονομάσω σε παρμεζάνα για να το πουλήσω; Το έκανα, γιατί έπρεπε. Στην ουσία, ένα τυρί που το είχα αγοράσει 40 ευρώ το κιλό, του μείωσα την αξία και το πήγα στα 14 ευρώ για να τα πουλήσω. Αυτό όμως μου έδωσε τη δύναμη από το 2010 ως το 2015 -με πολύ ιδρώτα- να αγοράσω χρόνο. Κέρδισα την εμπιστοσύνη του πελάτη.

Χρονοβόρα και κοστοβόρα επιλογή αυτή. Μεγάλες αλλαγές δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Πρέπει να βάλεις το χέρι βαθιά στην τσέπη. Είχα μακροπρόθεσμη εικόνα. Έλεγα «θα δεχθώ τις σφαλιάρες μου με χαμόγελο και θα προχωρήσω ντουγρού σε αυτό που πιστεύω». Είχα επιμονή και ρίσκο. Είχα στο νησί ένα μαγαζί που άνοιγε για δύο μήνες, με πελατεία που ερχόταν ουσιαστικά για είκοσι μέρες, και έπρεπε να ζήσω από αυτές τις μέρες. Κάποιος θα έλεγε «δεν είμαι εγώ αυτός που θα αλλάξει την άποψή το πελάτη, δώσε του αυτό που θέλει.» Εγώ είχα και τις δυο επιλογές και κατάφερα να τον στρέψω σε αυτό που ήθελα. Αυτή τη στιγμή όμως, από το 2010, ο πελάτης όχι μόνο ξέρει τις πέντε κοπές, όχι μόνο τρώει ωμή τη γαρίδα, αλλά σου λέει για παράδειγμα «η ράτσα από αυτό δεν είναι ίδια με αυτό που είχες την προηγούμενη φορά». Είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Έχω καταφέρει να βάλω ένα λιθαράκι στην γαστρονομική κουλτούρα. Το να μου πει κάποιος πελάτης «πήγαμε στο Λονδίνο και σε αναζητήσαμε» είναι πιο σημαντικό για μένα από το να πάει καλά η είσπραξη μια μέρα.

Υπήρξαν προτάσεις που δεν πέρασαν και αναγκαστικά κάνατε πίσω; Δεν θα έλεγα ότι υπήρξε κάτι που δεν κατάφερα να περάσω, όσο κάτι που οραματίστηκα και στην πορεία αναγκάστηκα να το ξαναδώ, να το αλλάξω κάπως. Αυτό, για παράδειγμα, ήρθε με μια αγαπημένη μου πρώτη ύλη, τον αχινό. Έχω έντονη τη μνήμη του αχινού, γιατί κάθε μέρα στο σοκάκι της οικογένειας τρώγαμε αχινούς που έβγαζε ο εξάδελφός μου. Όταν άρχισα να βγάζω ένα πιάτο με αχινό έβλεπα αντιδράσεις από τον κόσμο, περισσότερο για την τιμή. Τους φαινόταν πολύ ακριβή αυτή η εκδοχή του αχινού. Έβλεπα την γκρίνια του πελάτη και προβληματιζόμουν. Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να συναγωνιστώ την ψαροταβέρνα που αδειάζει πέντε κουταλιές αχινού σε ένα μπολ -γιατί το μάζεψε ο θείος του, γιατί δουλεύει η οικογένεια στην ταβέρνα, γιατί είναι ιδιόκτητο το μαγαζί;- κατάλαβα ότι πρέπει να φέρω και νέο. Έτσι, πάντρεψα στοιχεία της γης με τη θάλασσα. Δημιούργησα ένα ζυμαρικό μαγειρεμένο σε ζωμό καπνιστού χοιρινού και στο τελείωμα το δένω με αχινό. Πήρα μια πρώτη ύλη, την ξαναέγραψα στο μενού και δημιούργησα ένα εντελώς νέο πιάτο στα μάτια των πελατών που ήρθαν άνευ τύψεων και γκρίνιας να δοκιμάσουν ένα πιάτο που φέρει τον τίτλο «αχινός», αλλά είναι κάτι διαφορετικό. Τον Έλληνα δεν μπορείς να τον πολεμήσεις σε αναμνήσεις που έχουν χτιστεί επί χρόνια στις ψαροταβέρνες. Δεν μπορώ να πάω ενάντια σε αυτό τον κολοσσό ανάμνησης: καλοκαίρι, ευτυχία, οικογένεια, διακοπές.

Τι θέλετε να βιώσει ο πελάτης περνώντας την πόρτα του Vezene; Χρέος μου να δημιουργήσω τον παλμό και την ενέργεια. Από τα πιο σημαντικά μηνύματα που θέλω να περάσω, είναι με το που θα μπείτε από αυτή την πόρτα θα σας τοποθετήσω στο δικό μου κόσμο. Σε μια ενέργεια χαράς, θετικότητας, σε έναν οργανισμό με αυτόνομη καρδιά. Εδώ θα ξεχάσετε αυτά που συναντάμε όλοι μας στην καθημερινότητα. Πρέπει να έχω αυτή τη γόμα να το σβήσω έστω για δυόμιση ώρες. Πρέπει συνεχώς να είναι στόχος μου να βρίσκω νέες πλατφόρμες για  να το πετύχω. Μου ανεβάζουν οι ίδιοι οι πελάτες τον πήχη, μου λένε  «ωραίο το πιάτο με τα εντόσθια, αλλά θα το ήθελα πιο spicy». «Μας έχεις καιρό με αυτή την κοπή, δοκίμασε κάτι νέο». Σε αυτό τον μικρόκοσμο μου των πενήντα τραπεζιών, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Νιώθω πιο ελεύθερος να τολμήσω κι άλλα πράγματα. Ο κόσμος μας κρατά σε εγρήγορση. Καταναλώνει και πιο πειραματικά μέρη του μενού.

Όπως; Όπως όταν πρωτοπαρουσιάσαμε το μεδούλι. Σταδιακά το εντάξαμε σε διάφορα σημεία του μενού μας. Τώρα έρχεται ο πελάτης και λέει θέλω να μου ετοιμάσεις το φετούτσε με μεδούλι κι αυγοτάραχο. Αν το ακούγαμε αυτό πριν από δέκα χρόνια που όλοι έπαιρναν φιλέτο σφυρίδας και ψητά λαχανικά δεν θα το πιστεύαμε. Τελείωσε η παραγγελία καρμπόν.

Ποιες είναι οι βασικές μαγειρικές επιρροές σας; Έχω πια ξεκαθαρίσει πως είναι δυο οι μαγειρικές επιρροές. Η μία είναι κάτι που έχουμε ξεκινήσει από τα πρώτα μας βήματα, κάτι που αγάπησα στο εξωτερικό: Το μαγείρεμα πάνω σε ανοιχτή φωτιά που έχει προκληθεί από την καύση ξύλου. Προκύπτει από τη μετατροπή του ξύλου σε πυρακτωμένη επιφάνεια και το μαγείρεμα πάνω από ζωντανή φωτιά όμως όχι κάρβουνο ή θράκα. Αυτό απαιτεί να έχεις ποικιλίες ξύλου. Δουλεύουμε με ξύλα που έχουν υποστεί αφύγρανση, κυρίως με ξύλο ελιάς. Στην Αμερική που είχαμε και κερασιά και καρυδιά και βελανιδιά και πεύκο, όμως αυτό που μου δίνει η ελιά είναι μοναδικό, είναι το απόλυτο πρότυπο. Και μετά φτάνουμε στο κομμάτι να καπνίσουμε το κρέας γιατί εμείς μιλάμε για ολικό μαγείρεμα.

Πως αποκτήσατε αυτή την τεχνική; Μέσα από ατελείωτες ώρες με μαύρους φίλους μου σε Όρεγκον, Κεντάκι, Τενεσί, παρακολουθώντας τον τρόπο που ψήνουν το κρέας. Έμαθα τη χειραγώγηση του καπνού, πως θα τον γλυκάνω και θα τον περάσω σε ένα πιάτο. Είναι παραπάνω από το να βάλουμε ένα καπάκι και να πάρουμε τα ροκανίδια . Όταν ένας φίλος μου έχει ψήσει ένα ολόκληρο χοιρινό για 14 ώρες μόνο με μια δεσμίδα καπνού, είναι άδικο να μην το δείξω αυτό.

Χαλιναγωγώντας τον καπνό λοιπόν. Και να σας πω ότι η χαλιναγώγηση αυτής της θερμικής οντότητας προϋποθέτει ότι οι τρίχες του χεριού μου, του φρυδιού μου της βλεφαρίδας έχουν μεταλλαχθεί από το κάψιμο.

Υπάρχει σε κάποιους η ιδέα πως είστε εστέτ και απευθύνεστε σε ανάλογο κοινό. Δεν υπάρχει ελιτισμός στο Vezene, παρά μόνο στον πήχη που βάζουμε εγώ και η ομάδα μου: να δίνουμε το 110% του εαυτού μας στον πελάτη. Χωρίς να γνωρίζω τι μπορεί να έχει ο καθένας στο μυαλό του για τη πελατειακή σύνθεση του Vezene, θα σας πω ότι το Vezene είναι αυτό το μπιστρό που στο ένα τραπεζάκι θα κάθεται ένας δισεκατομμυριούχος που μπορεί να έχει ανοίξει ένα κρασί 2.000 ευρώ, ακριβώς δίπλα του φοιτητές που διάβασαν σε ένα blog για το μεδούλι και ήρθαν να το δοκιμάσουν, και πιο πέρα μια οικογένεια που έφερε το δεκαπεντάχρονο παιδί τους για να το μυήσουν. Μπορεί να έρθουν πελάτες με συνοδεία πέντε αμάξια (οπότε βγαίνουμε έξω και τους λέμε να κάνουν τον κύκλο της Μιχαλακοπούλου και να κάτσουν εκεί). Θέλουμε μπροστά τη βέσπα, το φορτηγάκι, δεν θέλω κάτι που θα το δει ένα νέο παιδί και θα διστάσει να μπει. Vezene είναι να περνάς όμορφα και να ξεχνάς την ιδιότητά σου. Έχω δει πελάτες που σε άλλα μαγαζιά μπαίνουν και δίνουν εντολές. Εδώ αυτό δεν συμβαίνει.

Είστε ακριβός; Αυτό ήταν ένα από τα λάθη μου τους πρώτους οκτώ μήνες. Δεν συνειδητοποίησα την υπερκατανάλωση του Έλληνα που διπλοπαραγγέλνει. Υπάρχει κάποιος σε ένα τραπέζι οκτώ ατόμων που παραγγέλνει, παραγγέλνει, παραγγέλνει. Ένας από τους συνδαιτυμόνες στο τραπέζι δεν τρώει πολύ και όταν έρχεται ο λογαριασμός και διαιρείται δια οκτώ, θα βγει ένα ποσό που δεν του αντιστοιχεί. Ένα από τα λάθη μου είναι ότι άργησα να το καταλάβω. Είπα στους συνεργάτες μου να κρατάνε όλες τις αποδείξεις κάθε μέρα και τις άπλωνα όλες κάτω και έβλεπα ότι υπερπαγγέλνανε. Στο τέλος του πρώτου χρόνου όλο το προσωπικό έβαλε μέτρα και σταθμά. Επένδυσα χρόνο στο να τους μάθω πως να σκανάρουν τον πελάτη. Όταν μια νέα φάτσα πάει κατευθείαν στο πιο ακριβό, του λες δεν υπάρχει. Δεν μπορείς να πας κατευθείαν στο πιο ακριβό κρέας υπάρχουν διαβαθμίσεις. Είμαστε μεταξύ του 39 με 49-50 ευρώ με το κρασί. Είναι μύθος ότι είμαστε ακριβό μαγαζί. Έχουμε ακριβές πρώτες ύλες, αλλά και πιο ταπεινές. Υπάρχουν πελάτες που δεν ξοδεύουν πάνω από 30 ευρώ και οι δυο. Ξέρουν πως είναι μεγάλες οι μερίδες και τις μοιράζονται. Ο κορυφαίος πελάτης μου κάθεται σε συγκεκριμένο τραπέζι και ξοδεύει τα λιγότερα από όλους. Είναι κάθε εβδομάδα εδώ. Προτείνουμε ο κόσμος να μοιράζεται τα πιάτα. Έτσι το ισορροπήσαμε.

Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση τροφής που έχετε; Έχω περίεργο παρελθόν. Έχω ζωντανά οικογενειακά τραπέζια με αφθονία ψαριών και αρνιών και κατσικιών στο Μεγανήσι, όμως στα 12 μου ο πατέρας μου έκανε πολλαπλά μπαϊπάς και κόπηκε το αλάτι από το σπίτι. Άρα από τα 13 μου ως τα 19 είναι dark ages για εμένα. Χάθηκε η γεύση. Έτρωγα καρμπονάρα δεμένη με γιαούρτι και γαλοπούλα, αντί για μπέικον. Ήθελα γιουβέτσι και μου το έφτιαχνε η μητέρα μου με κοτόπουλο και ανάλατο. Ίσως από αυτό βγήκε η πληθωρικότητα των πιάτων και η ανάγκη της απλής νοστιμιάς. Και μετά πήγα στην Αμερική και στις πρώτες μπουκιές μου φάνηκαν φαίνονται όλα λύσσα. Έκανα τρεις μήνες να προσαρμοστώ στο αλάτι. Μετά, επειδή έκανα πολλούς Λατίνους φίλους, κάηκα από τα μπαχάρια και τα πιπέρια. Και μιλάμε για χαμπανέρος, όχι για περουβιανά τσίλι. Μιλάμε για δυνατές γεύσεις.

Η «μαντλέν» σας ποια είναι;Αχινός και η μακαρονάδα της μαμάς. Τρελαίνομαι για αχινό επειδή είναι συνυφασμένος με τα καλοκαίρια και την οικογένειά μου. Τρελαίνομαι για μακαρόνια με κιμά τσιγαρισμένα με φυτίνη. Αξεπέραστη γεύση, όσο και αν σας φαίνεται περίεργο. Προφανώς δεν είναι η καλύτερη μακαρονάδα, αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Έτσι καταχωρήθηκε.

Vezene, Βρασίδα 11, περιοχή Χίλτον, Iλίσια, τηλ. 210.72.32.002

The post Άρης Βεζενές: Η διαδρομή του σπουδαίου Έλληνα σεφ από το Σικάγο στο Μεγανήσι και μετά στην Αθήνα appeared first on My Lefkada.

Ρεπορτάζ-Επιμέλεια: Αναστασία Στραγαλινού

Φέτος είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε από κοντά τη διαδικασία συγκομιδής λαθυριών στον κάμπο της Καρυάς. Ένα από τα θρεπτικότερα όσπρια που ευδοκιμούν στον τόπο μας και υπάρχουν πολλοί λόγοι να υπερηφανευόμαστε για αυτά!

Το Λαθύρι ανήκει στην κατηγορία των ψυχανθών και καλλιεργείται στον κάμπο της Καρυάς χωρίς την παραμικρή χρήση φυτοφαρμάκων, συνθετικών λιπασμάτων, ζιζανιοκτόνων, ορμονών ή άλλων χημικών ουσιών. Το γεγονός αυτό κατατάσσει τα λαθύρια της Καρυάς στην κατηγορία των βιολογικών προϊόντων. Τα λαθύρια ευδοκιμούν στον κάμπο της Καρυάς εξαιτίας των κατάλληλων εδαφικών συστατικών και των ιδιαίτερων καιρικών συνθηκών της περιοχής.

Είναι ένα όσπριο που μαγειρεύεται εύκολα και χαρακτηρίζεται από τις ευεργετικές του ιδιότητες για το πεπτικό σύστημα, για το λόγο αυτό κατά το παρελθόν αποτελούσε βασικό συστατικό τυποποιημένων παιδικών τροφών γνωστής εταιρίας.

Κάθε χρονιά φυλάσεται ένα μέρος της παραγωγής, ώστε την επόμενη να χρησιμοποιηθεί ως σπόρος. Πρωτίστως γίνεται το όργωμα του χωραφιού και στη συνέχεια κατά τον μήνα Μάιο, η σπορά. Τα Λαθύρια είναι έτοιμα περίπου μετά από 70 μέρες ή περί τα τέλη του Ιουλίου.

Φέτος ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές, λένε οι παραγωγοί λαθυριών. Σχετικά μικρότερη η παραγωγή, λόγω της παρατεταμένης ανυδρίας κατά τους θερινούς μήνες, σε σχέση με την περυσινή, σαφώς πιο ποιοτική όμως.

Όταν στα τέλη Αυγούστου, τα λαθυροχώραφα πήραν το αναμενόμενο χρυσαφένιο χρώμα τους, οι παραγωγοί κατηφόρισαν για τον κάμπο και εμείς απαθανατίσαμε τις σημαντικότερες στιγμές της συγκομιδής.

Γνωρίσαμε τη συγκομιδή με τον παραδοσιακό τρόπο, όπως γίνονταν παλιά, χωρίς την βοήθεια μηχανών. Το «βγάλσιμο» με τα χέρια ή με τον κοσά μια δύσκολη, χρονοβόρα και κοπιώδη διαδικασία που εξασφάλιζε το μέγιστο της συγκομιδής του καρπού αλλά και του λαθυράχυρου, που χρησιμοποιούνταν ως ζωοτροφή. Ακολουθούσε μια εξίσου απαιτητική διαδικασία αυτή του αλωνίσματος, όπου κοπανούσαν τα λαθύρια ώστε να τα ξεχωρίσουν από τους βλαστούς και τέλος το ανέμισμα, μια διαδικασία κατά την οποία ξεχώριζε το λαθύρι από το άχυρο.

Παρακολουθήσαμε τη συγκομιδή και με τον σύγχρονο τρόπο που στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην χρήση μηχανών. Η διαδικασία αυτή είναι εύκολη και σύντομη. Η θεριζοαλωνιστική μηχανή κόβει τους βλαστούς και επί τόπου ξεχωρίζει τα λαθύρια από τα άχυρα. Έτσι, η συγκομιδή, το αλώνισμα και το ανέμισμα γίνονται ταυτόχρονα και ο παραγωγός συγκεντρώνει τη συνολική ποσότητα των λαθυριών χωρίς ιδιαίτερο κόπο και κυρίως σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Με την ολοκλήρωση των παραπάνω διαδικασιών απαιτείται το κοσκίνισμα των λαθυριών προκειμένου να απαλλαγούν εντελώς από ξένες ύλες. Μετά το κοσκίνισμα τα λαθύρια είναι έτοιμα να μαγειρευτούν.

Τα τελευταία χρόνια όμως, αρκετοί παραγωγοί επιλέγουν την επεξεργασία του λαθυριού για την παρασκευή φάβας.

Πρόκειται για μια απλή διαδικασία κατά την οποία τα λαθύρια κοσκινίζονται ώστε να καθαρίσουν από ξένες ύλες, διαχωρίζονται ανάλογα το μέγεθός τους, οδηγούνται στον σπαστήρα, όπου μετατρέπεται σε φάβα, λαθύρι σπασμένο δηλαδή, χωρίς τη φλούδα.

Στο παρακάτω βίντεο παρουσιάζεται συνοπτικά όλη η διαδικασία παρασκευής φάβας από Λαθύρι Καρυάς.

Πολλές ήταν οι σκέψεις που μας γεννήθηκαν παρακαλουθώντας από κοντά τη διαδικασία της συγκομιδής.
Πολλές οι σκέψεις για τα περασμένα χρόνια, όταν οι Καρσάνοι αγρότες τότε, σεβάσμιοι γέροντες σήμερα, κόπιαζαν για να μαζέψουν με γυμνά τα χέρια τα λαθύρια που εκτείνονταν σε ολόκληρα στρέμματα και μετά, το άπλωμα για να ξεραθούν και μετά το κοπάνισμα και ακολουθούσε το φόρτωμα στα γαϊδούρια που κινούσαν για το ¨Πρόκυμα¨, το προπύργιο του αέρα, εκεί όπου γινόταν το ανέμισμα.
Μέρες ολόκληρες δούλευαν για να μαζέψουν τη σοδειά της χρονιάς.
Και σήμερα, μέσα σε λίγες μόνο ώρες ο παραγωγός παίρνει στα χέρια του τη σοδειά, αυτή που γεννήθηκε και φέτος στον κάμπο από εκείνον τον παλιό σπόρο που φύτευαν οι παππούδες μας.
Ναι, τα λαθύρια της Καρυάς προέρχονται από τον παλιό, τον καθαρό, τον ανόθευτο σπόρο.
Μοιραστήκαμε για λίγο τη χαρά του παραγωγού όταν σήκωσε στα χέρια το πρώτο σακί της εφετινής σοδειάς.
Τι κι αν κατέβαλε λιγότερο κόπο από τους προγόνους του, η χαρά είναι η ίδια.
Ένα μεγάλο μέρος θα γίνει φάβα και το υπόλοιπο θα παραμείνει ως έχει.
Η θεριζοαλωνιστική έχει ολοκληρώσει το έργο της και αποχωρεί.
Μαζεύονται τα τσαπιά, φορτώνονται τα σακιά και ακολουθεί ο απότομος ήχος της πόρτας του αυτοκινήτου καθώς κλείνει.
Το λαθυροχώραφο για ακόμα μια χρονιά έκανε τον κύκλο του.
Μείναμε για λίγο ακόμα στο χωράφι.
Η ώρα περασμένη, σχεδόν μεσημέρι, ο ίσκιος ανύπαρκτος και ο ήλιος κάτι περισσότερο από καυτός.
Ο κάμπος άρχισε να γίνεται αφιλόξενος.
Φεύγοντας από το χωράφι, ένα τελευταίο βλέμμα στο χώμα ήταν αναγκαίο.
Στο χώμα αυτό που ανέθρεψε ολόκληρες γενιές.
Κι ήρθαν στο μυαλό τα σοφά λόγια του μπάρμπα Γιάννη, καθώς ένα βράδυ εξιστορούσε τα παλιά.
«Αυτό το χώμα είναι που μας έσωσε τότες και είχαμε ψωμί και βγάλαμε τα παιδιά μας. Κι άμα χρειαστεί πάλαι αυτό θα μας βγάλει», ήταν η κουβέντα του.
Σα να χει δίκιο ο μπάρμπα Γιάννης!

Πηγή: karyalefkadas.blogspot.gr

The post Τα Λαθύρια της Καρυάς και η Φάβα τους…και μερικές ακόμα σκέψεις appeared first on My Lefkada.

Ένα υπέροχο βίντεο παραγωγής TeaTimeCreations που λατρεύουμε τις κατά καιρούς δημιουργίες τους με πρωταγωνιστή την ανεξάντλητη ομορφιά της Λευκάδας! Απολαύστε το! Δείτε περισσότερα για το αστρονομικό φαινόμενο [εδώ]. 

The post Ένα υπέροχο βίντεο με την έκλειψη της υπερπανσελήνου στη Λευκάδα! appeared first on My Lefkada.

Άρθρο του Σπύρου Ν. Βουκελάτου στην εφημερίδα “Τα Χορτάτα”.

Μέχρι την δεκαετία του ’60 τα χωριά της ευρύτερης περιοχής του πρώην Δήμου Απολλωνίων έσφυζαν από ζωή. Ήταν γεμάτα κόσμο, που ασχολούνταν, κατά κύριο λόγο, με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Κάθε πρωί άντρες και γυναίκες ξεκινούσαν με τα ζωντανά τους για τα χωράφια, τα αμπέλια, τις ελιές, τους κήπους και τα βοσκοτόπια και ρίχνονταν με ζήλο στη δουλειά. Καλλιεργούσαν κάθε γωνιά της γης και απολάμβαναν τους πλούσιους καρπούς της. Στο χωριό μας η μάνα φύση φάνηκε γενναιόδωρη. Χάρισε απλόχερα όλα τα αγαθά και το σπουδαιότερο: πολλές πηγές με άφθονα νερά. Το χωριό μας ήταν πλούσιο σε γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Το κάθε σπίτι είχε τις κότες του, τα φρέσκα αβγά, τα αλανιάρικα νόστιμα κοτόπουλα, τα κοκόρια, τη γαλοπούλα για τα Χριστούγεννα, το γάλα, το τυρί, τη μυζήθρα, το σκουπούλι με την παχύρευστη παραδοσιακή σαλαμούρα, – «μα την πεθυμιά της», όπως έλεγε η θειά μου η Βασίλω – και το δικό του αρνί ή κατσίκι για το Πάσχα. Από γεωργικά προϊόντα αφθονία. Το κάθε νοικοκυριό είχε αποθηκευμένα για όλο το χρόνο σιτάρι, κρασί, λάδι και όσπρια όλων των ειδών. Ο φούρνος έκαιγε καυσόξυλα και έψηνε το σιταρένιο, ζυμωτό, χωριάτικο ψωμί, που μοσχοβολούσε από μακρυά όταν το ξεφούρνιζε η νοικοκυρά. Εκεί, όμως, που το χωριό μας ήταν ασυναγώνιστο ήταν τα κηπευτικά. Ευλογία Θεού οι πολλές πηγές με τα άφθονα κρύα νερά. Κάθε σπίτι είχε τον κήπο του, που τον φρόντιζε με μεράκι. Οι Αϊθοδωριώτες στον Αϊ – Θόδωρο και στα Βαριά, οι Χορτιώτες στο Βασιλικό, στο Καλάμι, στο Βρυσούλι και στην Παναγιά. Όλη αυτή η περιοχή ήταν ένα πανέμορφο καταπράσινο περιβόλι. Κάθε κήπος και ένα μανάβικο. Και τι δεν έβρισκες μέσα! Πρώιμες πατάτες, κρεμμύδια και σκόρδα, περίτεχνα πλεγμένα στις κρεμασμένες πλέχτρες για να ξεραθούν. Μετά ακολουθούσαν οι όλο νοστιμιά ροδοκόκκινες ντομάτες, τα αγγούρια, τα φασολάκια, τα κολοκυθάκια, οι κολοκύθες για κολοκυθόπιτα, οι νόστιμες, κολοκυθοκορφάδες, τα μαρούλια, τα αντίδια, τα πράσα, τα βλήτα, οι καλαμποκιές και ό,τι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου. Και όλα νόστιμα, χωρίς λιπάσματα και φυτοφάρμακα. Μονάχα με κοπριά. Το χωριό μας, βέβαια, δεν ήταν απ’ τα πλουσιότερα. Είχε, όμως, λίγα απ’ όλα, που όχι μόνο επαρκούσαν για τις ανάγκες του, αλλά προμήθευε και τα γειτονικά χωριά. Γι’ αυτό σα να ’χε δίκιο ο μπαρμπα – Γιάννης, που έλεγε: «Εγώ τα’ χω ούλα, δε μ’ λείπ’ τίποτ’ς. Στο μπακάλη πάου μοναχά για σπίρτα, αλάτι και πετρόλαδο (πετρέλαιο)»

Αυτά τα όμορφα και ωραία συνέβαιναν τον παλιό καλό καιρό, τότε που το χωριό μας είχε πολλά εργατικά χέρια, νέους και νέες που καλλιεργούσαν τη γη. Σήμερα τα χωράφια, με τους άλλοτε όμορφους μπαξέδες, είναι ακαλλιέργητα, χορταριασμένα και σκεπασμένα με βάτα και πουρνάρια. Οι λίγοι κάτοικοι που έχουν απομείνει στο χωριό, κυρίως ηλικιωμένοι, τρέχουν στον πλανόδιο μανάβη να αγοράσουν πατάτες, κρεμμύδια και ντομάτες και στον φούρναρη για ένα καρβέλι ψωμί. Παλαιότερα τα χωριά ήταν γεμάτα ζωή, με πολυμελείς οικογένειες. Γεροδεμένα παλικάρια και λυγερόκορμα κορίτσια ήταν το καμάρι των χωριών. Κάθε Κυριακή οι εκκλησίες πλημμύριζαν από κόσμο. Τα σχολεία ήταν γεμάτα παιδιά, πολλά παιδιά. Κάθε χωριό είχε το σχολειό του και το δάσκαλό του. Συγκεκριμένα, στην περιοχή του πρώην Δήμου Απολλωνίων λειτουργούσαν 16 σχολεία με 25 δασκάλους, όπως αποτυπώνονται στον παρακάτω πίνακα:

Όπως παρατηρούμε στον πίνακα 1 σχολεία λειτουργούσαν ακόμη και στα μικρά χωριά Σύβοτα και Ρουπακιά (συνοικισμός που μεταφέρθηκε στον Άγιο Πέτρο και δεν υπάρχει πια), αφού είχαν πολλά παιδιά. Μετά την δεκαετία του ’60 αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Ο σχολικός χάρτης της περιοχής αλλάζει δραματικά. Οι νέοι εγκαταλείπουν τα χωριά. Αναζητούν μια καλύτερη ζωή και φεύγουν για τα αστικά κέντρα ή αποδημούν και στο εξωτερικό. Έτσι σιγά – σιγά η ύπαιθρος ερημώνει, τα παιδιά λιγοστεύουν και τα σχολεία κλείνουν. Από τα παραπάνω 16 Δημοτικά Σχολεία που αναφέραμε τα 14 έκλεισαν και λειτουργούν το σχολικό έτος 2013 – 2014, μόνο δύο: Το 3 / θέσιο Δημοτικό Σχολείο Μαραντοχωρίου με 33 μαθητές και 3 δασκάλους και το 6 / θέσιο Δημοτικό Σχολείο Βασιλικής με 88 μαθητές, 6 δασκάλους και 4 εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων (γυμναστής, δάσκαλος Αγγλικών, Γαλλικών και μουσικής). Στην περιοχή λειτουργούν και 3 νηπιαγωγεία. Ένα στον Άγιο Πέτρο, ένα στο Σύβρο και ένα στη Βασιλική. Στο Δημοτικό Σχολείο Μαραντοχωρίου φοιτούν παιδιά από τα Σύβοτα, την Εύγηρο και το Μαραντοχώρι. Στο Δημοτικό Σχολείο Βασιλικής συγκεντρώνονται τα παιδιά από δώδεκα χωριά: Χορτάτα, Κωμηλιό, Δράγανο, Αθάνι, Μανάσι, Νικολή, Άγιο Πέτρο, Σύβρο, Βουρνικά, Άγιο Ηλία, Κοντάραινα και Βασιλική (πίνακας 2)

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, στα 16 χωριά του πρώην Δήμου Απολλωνίων, το σχολικό έτος 2013 – 2014, λειτουργούν δύο σχολεία με συνολικό αριθμό μαθητών 121. Δηλαδή, όλα τα χωριά μαζί έχουν πολύ λιγότερους μαθητές από τους 182, που είχε ο Άγιος Πέτρος το σχολικό έτος 1958 – 1959. Ο πίνακας 2 είναι αποκαλυπτικός. Τα στοιχεία του συνθέτουν τη δραματική εικόνα της ερήμωσης της υπαίθρου. Χωριά χωρίς παιδιά, χωριά γερόντων. Τα τέσσερα χωριά (Κωμηλιό, Αθάνι, Μανάσι και Νικολή), από τα δώδεκα, που ανήκουν στο Δημοτικό Σχολείο Βασιλικής, δεν έχουν ούτε ένα μαθητή. Τα Χορτάτα και το Δράγανο από ένα το καθένα, ο Άγιος Ηλίας 2, η Κοντάραινα 5, τα Βουρνικά 6, ο Σύβρος14, ο Άγιος Πέτρος 19, από 200 περίπου που είχε την δεκαετία του ’50, και η Βασιλική 40. Είναι το μόνο χωριό που αντιστάθηκε, λόγω τουριστικής ανάπτυξης, στη ραγδαία μείωση του μαθητικού πληθυσμού. Συγκρίνοντας κανείς τον αριθμό των μαθητών, που είχε παλιότερα το κάθε χωριό με τον αριθμό που έχει σήμερα, δεν πιστεύει στα μάτια του. Συγκεκριμένα: στα Χορτάτα υπήρχαν παλαιότερα 70 και 75 μαθητές, σήμερα 1, στο Κωμηλιό 38, σήμερα κανένας, στο Δράγανο 46, σήμερα 1, στο Αθάνι 69, σήμερα κανένας, στο Μανάσι 27, σήμερα κανένας, στο Νικολή 28, σήμερα κανένας, στον Άγιο Πέτρο 182, σήμερα 19, στο Σύβρο 90, σήμερα 14, στα Βουρνικά 58, σήμερα 6, στον Άγιο Ηλία 52, σήμερα 2, στην Κοντάραινα 49, σήμερα 5 και στη Βασιλική 70, σήμερα 40. Συνολικά τα 12 παραπάνω χωριά είχαν 784 μαθητές. Σήμερα 88.

Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω στοιχεία, που καταδεικνύουν τη δραματική κατά 88% μείωση του μαθητικού δυναμικού και τη γήρανση του πληθυσμού, οδηγούν στην παρακάτω θλιβερή διαπίστωση: τα χωριά ερημώνουν, τα χωριά «αργοπεθαίνουν».

The post Τα χωριά της Λευκάδας ερημώνουν, τα σχολεία κλείνουν appeared first on My Lefkada.

Η παραπάνω φωτογραφία του Γιώργου Τατάκη, η οποία ελήφθει στα πλαίσια του άρθρου του σχετικά με τις φακές Εγκλουβής με τίτλο «Στην Εγκλουβή της Λευκάδας οι φακές γιορτάζουν κάθε Αύγουστο», δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του National Geographic, φέρνοντας την έτσι μπροστά από στα μάτια χιλιάδων αναγνωστών παγκοσμίως.

Η φωτογραφία είναι δημοσιευμένη στο Daily Dozen του National Geographic, μια ενότητα που παρουσιάζει καθημερινά δώδεκα (μια ντουζίνα) εικόνες από όλον τον πλανήτη.

Δείτε την συνέχεια του άρθρου στο In Lefkas

The post Η φωτογραφία από την Εγκλουβή που δημοσιεύτηκε στο National Geographic appeared first on My Lefkada.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρυσούλα Σκλαβενίτη

“Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.”

Οδυσσέας Ελύτης, 1911-1996

Έχει απομείνει άραγε σήμερα σε αυτή την χώρα που φέρει ακόμα το όνομα Ελλάδα, κάτι για να ξαναφτιαχτεί;

Έχει απομείνει ελιά;

Έχει απομείνει αμπέλι;

Έχει απομείνει καράβι;

Ή είναι ακόμα η καημενούλα σε κατάσταση αποσύνθεσης και δεν έχουν φανεί, δεν έχουν φανερωθεί αυτά οι τρεις πρώτες ύλες της;

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες παραμονές εθνικής γιορτής με πιάνει θυμός και οργή.

Γιατί ενώ έχουμε ξεχάσει, ξαφνικά μας πιάνει αναλαμπή να θυμηθούμε, με λάθος τρόπο και χωρίς ουσία.

Με φασαρία και εικόνα έντονη καλούμαστε να αποδείξουμε ότι κρατάμε ακόμα στα χέρια μας κάτι από το ένδοξο παρελθόν μας.

Ότι είμαστε άξιοι συνεχιστές αυτών που πότισαν με αίμα και ιδρώτα την Ελληνική γη για να την τσιμεντώνουμε εμείς σήμερα με άνεση.

Ότι τάχα είμαστε κι εμείς εδώ δυνατοί και θαρραλέοι, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε εχθρό, κάθε απειλή.

Και μετά γελάω γιατί δεν είμαστε παρά ανθρωπάκια που ζουν και κινούνται με μπαταρία, προγραμματισμένα να εκτελούν εντολές, να φεύγουν με την πρώτη δυσκολία, να σκύβουν το κεφάλι και να περιφρονούν τη γη που τα δημιούργησε από το χώμα και το νερό της.

Σκέψεις που ίσως δεν έχουν αντίκρισμα, αλλά που έρχονται στο μυαλό άθελα μου κι άλλες στιγμές. Εκείνες τις στιγμές της μοναξιάς που τριγυρίζω στο νησί, με μόνη συντροφιά την λαχτάρα μου να το γνωρίσω.

Και στέκομαι σε κάθε γωνιά των χωριών του και ψάχνω το νόημα σε κάθε υλική μορφή που συναντάει το βλέμμα μου.

Και συνάντησε τα ηρώα, αυτά τα αφιερώματα της μνήμης, μιας μνήμης που χάνεται. Τα μνημεία που έγιναν  για εκείνους που είπα παραπάνω …. πως πότισαν τη γη μας με αίμα και ιδρώτα.

Από τα βάθη των χρόνων, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν.

Για τους ήρωες που με αυτοθυσία έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν … τη ζωή τους για μια πατρίδα, για μια τιμή, για την ελευθερία.

Και τι έχει απομείνει σήμερα; Λίγα ονόματα σκαλισμένα στο μάρμαρο. Και ένα ξερό στεφάνι ξεχασμένο από την προηγούμενη εθνική γιορτή.

Μνήμη: μια πολυτέλεια για λίγους.

Μια βόλτα στα ηρώα του νησιού, με την ελπίδα να τα θυμηθούμε και μαζί με αυτά να βρούμε την ελιά, το αμπέλι και το καράβι για να χτίσουμε από την αρχή την πατρίδα μας!

Μόνοι μας!

The post Μνήμες και ηρώα της Λευκάδας appeared first on My Lefkada.

Κείμενο-Φωτογραφίες: Χρυσούλα Σκλαβενίτη

Πόσες εκκλησίες έχει το Μαραντοχώρι;

Για να τις δούμε: Κοίμηση, Άγιος Νικόλας, Ταξιάρχης, ψηλά στο παλιό χωριό. Οι Άγιοι Ανάργυροι στον Ποταμό. Ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Αθανάσιος στον Μπισά και τελειώσαμε. Έβγαλα φωτογραφίες, τις κατέγραψα κι όλα καλά! 

Έλα όμως που σε κάποιες περιπτώσεις “κάτι σε τρώει”…. Μήπως υπάρχει και καμιά άλλη; Κρυμμένη;  

Μα φυσικά! 

Σχεδόν πάντα όταν “κάτι σε τρώει” υπάρχει κάτι που δεν έχεις βρει. Και πρέπει να ψάξεις να το βρεις.

– Μα αυτό δεν θα το βρεις μόνη σου!”, μου είπαν. “Πρέπει κάποιος που ξέρει να σε πάει.
– Και ποιος ξέρει;
– Κάποιον θα βρούμε!

Περάσαμε αδιάβατα μονοπάτια, γίναμε ένα με τη βλάστηση, βγήκαμε με γρατσουνιές και αίματα, ανακαλύψαμε το παλιό σιδερένιο εικονοστάσι, άδειο πια, και αν και ξέραμε ότι ήταν εκεί κάπου μπροστά μας χωρίς να το βλέπουμε, δεν το βάλαμε κάτω. Πληγωθήκαμε κι άλλο, και στο τέλος το βρήκαμε!

Ταξιάρχης!

Κάπου στον κάμπο του Μπισά. Αόρατος ακόμα και αν πλησιάσεις στα τέσσερα πέντε μέτρα.

Και κατάγραφος … ήταν κάποτε! Τώρα πια, βαστάει ακόμα βέβαια, δε λέω, αλλά ο χρόνος και η λησμονιά έχουν ρίξει εκείνο το πέπλο του ξεθωριάσματος πάνω στους άλλοτε δυνατούς τοίχους….

Που με το ζόρι κρατιούνται όρθιοι ούτε οι  μισοί … ο ανατολικός και ένα μικρό τμήμα του ιερού. Αλλά αυτοί έχουν και την “μαγεία” πάνω τους. Τις τοιχογραφίες που αν τις αφήσεις σου μιλάνε.

Κοιτάς το μικρό ξωκλήσι και σε πιάνει ένα τρέμουλο, νιώθεις σαν να φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Σα να μπαίνεις στον κόσμο των αγγέλων.

Και συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά επικρατεί απόλυτη ησυχία, ακόμα και τα ζωντανά της φύσης, τα πουλιά και τα τζιτζίκια που μέχρι πριν λίγο σε ξεκούφαιναν, τώρα έχουν σωπάσει.

Και σε αφήνουν να το ζήσεις, το μεγαλείο του Θεού.

Τα δέντρα που ρίζωσαν μέσα του και αντικατέστησαν τους πιστούς που μέχρι πριν κάμποσες δεκαετίες έφταναν εκεί κάθε τέτοια μέρα, να ανάψουν ένα κερί στον Αρχάγγελο που γιορτάζει.

Τα ξερόχορτα που τρίζουν κάτω από τα πόδια σου επαναφέρουν τους ήχους της φύσης. Και εσύ απλά μένεις άφωνος.

Ιστορικά στοιχεία σε αναζήτηση μου αργότερα δεν βρήκα. Γνωρίζω μόνο ότι οι τοιχογραφίες είναι μάλλον του 17ου αιώνα και σύμφωνα με μαρτυρία του συνοδού μου, μέχρι πριν 50-60 χρόνια λειτουργούσε τη μέρα της γιορτής του. Μετά ξεχάστηκε, λόγγωσε, εξαφανίστηκε σχεδόν και από τη μνήμη των ανθρώπων.

Ευτυχώς όχι όλων! Νιώθω τυχερή που βρήκα έναν από τους ελάχιστους που θυμούνται και με πήγε εκεί!

Ευχαριστώ θερμά τον Κώστα Κ. από το Μαραντοχώρι.

The post Το ξεχασμένο ξωκλήσι του Ταξιάρχη στο Μαραντοχώρι appeared first on My Lefkada.

Τον Στάθη τον γνώρισα το καλοκαίρι του 2014, στο Πρώτο Φεστιβάλ Γαστρονομίας, στο Μαρκά.

Εκείνη την πρώτη χρονιά του Φεστιβάλ, παράλληλα με τη γεύση και τα σχετικά με αυτή προϊόντα, οι επισκέπτες είχαν τη δυνατότητα, για πρώτη ίσως φορά, να έρθουν σε επαφή με μια ξεχασμένη τέχνη που κάποτε ανθούσε στο νησί μας.

Ομολογώ ότι και εγώ εκεί την γνώρισα.

Τη μαχαιροποιία (*)

Ο Στάθης είναι ένας από τους είκοσι περίπου “μαθητές” του Αριστοτέλη (Τέλη)  Βλάχου ή Ζλούμη από την Καρυά. Το Δεκέμβριο του 2010, μέσω σεμιναρίων της ΝΕΛΕ, ο Αριστοτέλης δίδαξε την τέχνη που κι εκείνος έμαθε από ένα παλαιότερο, Καρσάνο επίσης τεχνίτη, τον Σταύρο Κατωπόδη.

Στο Φεστιβάλ και στην 1η (και μοναδική έως σήμερα) Έκθεση Λευκαδίτικου (Πορσάνικου) Μαχαιριού που ακολούθησε τον Αύγουστο του 2014, στην αίθουσα “Θ. Στάμος” στην Πλατεία Μαρκά, τέσσερις από αυτούς τους μαθητές, παρουσίασαν τις δημιουργίες τους  με την υποστήριξη του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας. Η έκθεση άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε όσους την επισκέφτηκαν.

Ο Στάθης Χαλικιόπουλος διατηρεί το εργαστήριο του στα Περιβόλια Λευκάδας.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης που είχα μαζί του, όταν μου έκανε την τιμή να με δεχτεί εκεί, στο βασίλειο του, μπόρεσα να διακρίνω το πάθος του για αυτή την τέχνη. Αυτό ακριβώς το πάθος που είδε να υπάρχει μέσα στις αριστουργηματικές δημιουργίες των παλιότερων μαχαιροποιών ήταν και η αφορμή να ασχοληθεί με την τέχνη αυτή και να θέσει όλες τις δυνάμεις του στην αναβίωση της.

“Η ανάγκη και το μεράκι των παλιών κατασκευαστών που την βλέπω αποτυπωμένη πάνω στα παλιά μαχαίρια, με παρακίνησαν, μου δημιούργησαν την ανάγκη να ακολουθήσω την ίδια με κείνους πορεία, να νιώσω και εγώ τη συγκίνηση, να μάθω την τέχνη της κατασκευής ενός τέτοιου μαχαιριού.” γράφει ο ίδιος στο βιογραφικό του.

Ο Στάθης κατασκευάζει τα μαχαίρια του με τον τρόπο που “χρησιμοποιούσαν οι παλιοί άξιοι Λευκαδίτες μαχαιροποιοί”. Το εργαστήριο του διαθέτει όλα εκείνα τα μυστικά εργαλεία που μεταμορφώνουν την λάμα σε έργο τέχνης, κάποια από τα οποία μάλιστα είναι κατασκευασμένα από τον ίδιο και διαμορφωμένα στο προσωπικό στυλ δουλειάς του, αφού κατά την προσωπική μου άποψη , αλλά και δική του, δεν πρόκειται απλά για μια τέχνη, αλλά για μια “καλή τέχνη”. Έτσι ως καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να σέβεται την παράδοση που γνώρισε και να την εξελίσσει με τις προσωπικές του “πινελιές”.

Δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη διακόσμηση των μαχαιριών του και “ψάχνεται” πολύ με τα στιχάκια που θα σκαλίσει επάνω στη λάμα. Θέλει να έχουν την δύναμη και την ένταση εκείνων των παλιών μαχαιριών που με τους στίχους τους  περιέγραφαν  και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του εκάστοτε ιδιοκτήτη τους.

Ο Στάθης αφιερώνει σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο του στη δημιουργία μαχαιριών. Κάθε έργο του περνάει από πολλά στάδια, από το σχεδιασμό, την κατασκευή, τη διακόσμηση και σε κάθε ένα από αυτά απαιτούνται πολλές ώρες προσοχής, προσπάθειας και λεπτής δουλειάς. Αλλά είναι μια διαδικασία που τον παθιάζει και το αποτέλεσα κάθε φορά τον επιβραβεύει ηθικά και συναισθηματικά και του δίνει την δύναμη να συνεχίσει.

Το πάθος του ωστόσο δεν περιορίζεται μόνο στην δημιουργία μαχαιριών-έργων τέχνης. Διακρίνεται και στις προσπάθειες του να συγκεντρώσει περαιτέρω πληροφορίες για την τέχνη του, να την μελετήσει, να την κάνει γνωστή στο νησί, από όπου και ξεκίνησε, αλλά και εκτός νησιού. Στις προσπάθειες του να διαδοθεί και να αποκτήσει ξανά τη φήμη και την αξία που κατείχε, αλλά έχασε στην πορεία των χρόνων.

Θεωρεί πολύ σημαντικό να “περπατά” η παράδοση από γενιά σε γενιά. Να μην χάνεται, να μη θυσιάζεται στο βωμό μιας τάχα εξέλιξης  που δε σέβεται το παρελθόν.

Υποστηρίζει απόλυτα την άποψη του αυτή και αφήνει να φανεί στα λεγόμενα του και η  μεγάλη πικρία του για την αδιαφορία που βιώνει σε κάθε προσπάθεια που καταβάλλει να πετύχει τον παραπάνω στόχο του.

Το καλοκαίρι του 2015 το Λευκαδίτικο Μαχαίρι απουσίαζε από τα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού και αυτό ήταν κάτι που τον πείραξε πολύ.

Δείγμα των έργων του μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του [εδώ]

Τηλέφωνο Επικοινωνίας: +30 6977894256 / +302645026179
E-mail: stathischalikiopoulos@hotmail.com

*Μαχαιροποιία

Ξεκίνησε στα χρόνια της Ενετοκρατίας(1684-1789).  μέσω του συστήματος των συντεχνιών που εφάρμοσαν οι Ενετοί για την ενίσχυση της οικονομία του νησιού..

Η τέχνη γνώρισε μεγάλη ακμή για περισσότερο από τρεις αιώνες. Tο Λευκαδίτικο μαχαίρι ήταν ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Έγινε γνωστό για την ανθεκτικότητα του, την ευκαμψία του, τη διακόσμηση του, αλλά και τους στίχους που ήταν γραμμένοι επάνω του. Λένε πώς όταν παρέδιδαν το μαχαίρι στον καινούριο κάτοχο έπρεπε να κάνουν επίδειξη κόβοντας μια πρόκα στην μέση.

Τα πρώτα μαχαίρια είχαν πολεμική χρήση όμως αργότερα  κατασκευάστηκαν μαχαίρια και για άλλες χρήσεις όπως χασάπικα αλλά και σπαθιά. Ακόμα και το σπαθί του βασιλιά Όθωνα λέγεται ότι έγινε παραγγελία στην πόλη της Λευκάδας το 1821, ενώ πολλοί ήταν και οι αρχηγοί αντάρτικων ομάδων κατά την διάρκεια του εμφυλίου, που είχαν πάντα πάνω τους ένα Λευκαδίτικο μαχαίρι. Ένας εξ αυτών ήταν ο Ναπολέων Ζέρβας.

Άνθισε ιδιαίτερα στον Πόρο από την οικογένεια  Κατωπόδη και κυρίως από τον Πάνο Κατωπόδη ή Κοτσίνο και από κει έμεινε να τα λέμε και Πορσάνικα.

Ο νόμος του Μεταξά του 1936 που απαγόρευσε την οπλοφορία, ήταν και η αιτία να λήξει άδοξα η περίοδος της ακμής των λευκαδίτικων μαχαιριών. Από τους τελευταίους μαχαιροποιούς, που είχαν απομείνει στην Λευκάδα ήταν ο Σπύρος Αργυρός «Τσιπράκης» από το χωριό Άγιος Ηλίας.

Στη συνέχεια ο Τέλης Βλάχος «Ζλούμης» από την Καρυά, μόλις συνταξιοδοτήθηκε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο νησί άρχισε να κατασκευάζει μαχαίρια Λευκαδίτικα τα οποία πρωτόμαθε όταν ήτανε παιδάκι στην Καρυά από τον μαστρο-Σταύρο τον Κατωπόδη.

Τον Δεκέμβρη του 2010, μέσω της ΝΕΛΕ Λευκάδος, πραγματοποιήθηκε σεμινάριο κατασκευής Λευκαδίτικου μαχαιριού με δάσκαλο τον Τέλη Βλάχο.

Το καλοκαίρι του 2014 πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Τέχνης του Δήμου Λευκάδας «Θεόδωρος Στάμος»  Έκθεση Λευκαδίτικου (Πορσάνικου) Μαχαιριού που φιλοξένησε δεκάδες μαχαίρια, όλα μοναδικά, από τέσσερις μαθητές του Τέλη Βλάχου ,τους Λάζαρη Διονύσιο, Ρομποτή Σπυρογιάννη, Πολίτη Φίλιππο και Χαλικιόπουλο Δ. Στάθη.

Πηγή: http://www.mylefkada.gr/

Η μαχαιροποιία είναι μια τέχνη που αξίζει να διασωθεί και να συνεχιστεί. Αποτελεί παράδοση του νησιού μας και χρειάζεται την έμπρακτη υποστήριξη όλων μας.

Οι φωτογραφίες είναι από τον προσωπικό λογαριασμό του Στάθη Χαλικιόπουλου στο facebook.

Σκλαβενίτη Χρυσούλα

The post Στάθης Χαλικιόπουλος…. με του μαχαιριού την κόψη appeared first on My Lefkada.

Ο Άγιος Ηλίας ή καλύτερα ο Αη Λιας, εκείνο το μικρό εξωκλήσι στην κορφή του ομώνυμου βουνού, πάνω από την Εγκλουβή, σε ύψος πάνω από 1000 μέτρα.

Κάτασπρο με τον γαλάζιο τρούλο του και το καμπαναριό που σε φωνάζει να χτυπήσεις την καμπάνα του. Θα σε ξεκουφάνει, αλλά θα νιώσεις σαν δεκάχρονο ξέροντας ότι την άκουσαν σχεδόν μέχρι το Νυδρί που απλώνεται στο βάθος μπροστά σου, δίπλα στη θάλασσα με τα Πριγκηπονήσια. Από κει ανοίγει η ματιά σου, ταξιδεύει στο βορά και στην ανατολή, στον ήλιο που βγαίνει και σηματοδοτεί τη νέα ημέρα και ποιος την χάρη σου αν σε βρει εκεί ψηλά! Αλλά ταξιδεύει και στο νότο και στη δύση, τι κι αν τα πανώρια βουνά σου κρύβουν τη θάλασσα. Το ξέρεις ότι είναι εκεί …

Χτίστηκε λένε την 1η Μαΐου 1869, αυτό τουλάχιστον είναι χαραγμένο σε πέτρα πάνω από την είσοδο της εκκλησίας, με τη συνδρομή του ιερομόναχου Δαμιανού Θερμού, του Νικολάου Βανδώρου και του Δημήτρη και Πάνου Καραμποϊκη.  Όμως στο βιβλίο βαπτισμάτων του ναού Αγίου Δημητρίου (1773-1826) αναφέρουν βάφτιση εκεί το 1812.

Έπεσε από σεισμό το 1869 (“Εις το χωρίον μας εχάλασε τον Προφήτη Ηλία όπου ήθελε τον οικοδομήσουν εκ θεμελίων και έφτιασαν τον με θόλον ήγουν με βόλτον, όπου ήτον μια ωραία οικοδομή” (Σεισμολόγιον Λευκάδας, Π. Ροντοογιάννη) ) και ξαναχτίστηκε χωρίς το θόλο του αλλά με κεραμίδια.

Τον Ιούνιο του  1944 γκρέμισαν την καμπάνα του από το βράχο και την αντικατέστησε κυρίως με δικά του έξοδα ο γιατρός Αναστάσιος Κούρτης.

Είναι ο πολιούχος της Εγκλουβής και γιορτάζεται στις 20 Ιουλίου. Παλαιότερα το πανηγύρι διαρκούσε τρεις μέρες. Οι προσκυνητές ανέβαιναν με τα πόδια ή μα ζώα από το ανηφορικό και στενό μονοπάτι στο μικρό εκκλησάκι και όταν κατέβαιναν στο χωριό στήνονταν το χοροστάσι με ντόπιες και ξένες κομπανίες που έπαιζαν και χόρευε ο κόσμος μέχρι αργά το βράδυ.

Να πώς ο λαϊκός στίχος περιγράφει το όμορφο αυτό εκκλησάκι στην κορφή του βουνού, ένα από τα ομορφότερα της Λευκάδας.

“Σ΄ ένα ψηλό ξερόβουνο κλησάκ΄ είναι χτισμένο.
Τις πέτρες του πετρόβουνου λειχήνες τις στολίζουν,
λίγα χορτάρια που και που γιατί λειψό το χώμα.
Το πήρανε νεροποντιές το ΄ρίξαν στα λαγκάδια.
Πού ΄ναι εκείνη η εποχή με το δασύ το ντύμα
με το χοντρό αγριάγκαθο και το ψηλό πουρνάρι;
Το εκκλησάκι τ΄ Αη Λια στην κορυφή χτισμένο.
Το λούζει ο ήλιος, το βαρεί και το πολυθερμαίνει.
Αγέρηδες το δέρνουνε, τα χιόνια το χτυπάνε,
ο κεραυνός κάπου και που πέφτει και το γκρεμίζει.

Έρχεται η πίστη βοηθός το ξαναχτίζει πάλι.
Στο πανηγύρι οι πιστοί παίρνουν στρωτόνε δρόμο.
Απ΄ τ΄ Αη Δονάτου την πλευρά ψηλά αργά ανεβαίνει.
Αφήσανε οι προσκυνητές το πετρομονοπάτι.
Τον Άγιο τον άφαντο βλογάς και χάνεσαι μαζί του.
Φαίνεται η θάλασσα απ΄ εκεί στρωσίδι απλωμένο
καράβια αρμενίζουνε με την ευχή τ΄ αγίου .

Μέσα στον κόρφο του Νυδριού νησιά είναι φτεμένα.
Ψηλάθε μοιάζουν άχαρα χελώνες κοιμισμένες.
Κοιτάς τριγύρω τα βουνά μοιάζουνε μικροπαίδια.
Οι απλωσιές οι νιόσκαφτες με της σποράς το χρώμα,
στρωσίδια ολοκέντητα στον αργαλειό υφαμένα.
Βλέπεις εκείθενε ψηλά από το κορφοβούνι
την Εγκλουβή, μεσ΄ το κλουβίσιο γόνα να προσπέφτει,
τον Άγιο να παρακαλά να δίνει προστασία.

Πηγές: Μιλτιάδης Κακλαμάνης Εγκλουβή, Γιάννης Αθηνιώτης Οδοιπορικό Λευκάδος

Σκλαβενίτη Χρυσούλα

The post Στον Αη Λια, ψηλά πάνω από την Εγκλουβή appeared first on My Lefkada.

Δείτε το σπάνιο βίντεο που παρουσιάζει σε αποκλειστικότητα το My Lefkada, εν όψει των εκατόν εξήντα πέντε χρόνων λειτουργίας, που συμπληρώνει σήμερα η Φιλαρμονική Εταιρία Λευκάδας. Σαν σήμερα το 1850 ιδρύεται στην Λευκάδα από επιφανείς Λευκαδίτες με επικεφαλής την Λαίδη Ντορίνα (Χρυσούλα) Καλκάνη-Πετριτσοπούλου, γυναίκα φιλόμουση και προοδευτική, τον Εθνικό Ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, τον Πάνο Στεφανίτση (εισοδηματία) κ.α. η Φιλαρμονική Εταιρία Λευκάδας.

Η Φ.Ε.Λ. είναι το αρχαιότερο σωματείο στην περιοχή και η δεύτερη χρονολογικά ιδρυθείσα Φιλαρμονική στην Ελλάδα. Στην διάρκεια του μακρού της βίου γνώρισε μέρες δόξας και απέσπασε πολλές και σπουδαίες διακρίσεις.

Το 1864 παιανίζει για την Ένωση των Επτανήσων, το 1896 συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 1906 παίρνει μέρος στην Μεσολυμπιάδα (μοναδική φιλαρμονική από τα Επτάνησα) και το 1983 της απονέμεται το βραβείο Ακαδημίας Αθηνών.

Πρώτη η Φιλαρμονική μας, τον περασμένο αιώνα, παρουσίασε θέατρο και άλλες αξιόλογες εκδηλώσεις. Επωμίσθηκε την πνευματική και καλλιτεχνική κίνηση του τόπου μας και δεν ανέστειλε τις δραστηριότητες της ακόμη και σε πολύ δύσκολες για το Νησί και την Πατρίδα μας περιόδους.

Η παρουσία της είναι πλέον παράδοση ενώ έχει συμμετάσχει σε πάμπολλες εκδηλώσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό. (Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Αυστρία) και έχει εμφανιστεί στην τηλεόραση. Τα τμήματα της κάθε χρόνο πραγματοποιούν δεκάδες εμφανίσεις (συναυλίες, εθνικές και θρησκευτικές γιορτές).

Για την συμπλήρωση των 150 χρόνων από την ίδρυση της πραγματοποίησε συναυλία στο θέατρο «ΠΑΛΛΑΣ» στην Αθήνα την 16-12-2000, με Αρχιμουσικό τον Γεράσιμο Μεσσήνη, σημειώνοντας πολύ μεγάλη επιτυχία.

Η συγκεκριμένη συναυλία, το βίντεο της οποίας δημοσιεύουμε σήμερα, ήταν το επιστέγασμα μιας σειράς  εκδηλώσεων για τα 150 χρόνια από την ίδρυση της Φ.Ε.Λ.

Η συναυλία αυτή έγινε κατόπιν αποφάσεως του Δ.Σ. της Φ.Ε.Λ. σε συνεργασία με το Ομοσπονδία Λευκαδίων Αττικής και το Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών.

Την συναυλία αυτή παρακολούθησαν περισσότερα από 1500 άτομα ανάμεσα τους η πολιτική ηγεσία του νησιού μας, ο τότε συντοπίτης μας Δήμαρχος Ηλιουπόλεως, καθώς και τα μέλη των σωματείων Λευκαδίων της Αθήνας.

Η ΕΡΤ είχε μεταδώσει σε ζωντανή εμφάνιση την συναυλία και είχε επίσης αναλάβει την ηχογράφηση της σε CD.

Η Φιλαρμονική Εταιρία Λευκάδας, την 5-8-2001, στα πλαίσια των Γιορτών Λόγου και τέχνης του δήμου Λευκάδας και με ευκαιρία την συμπλήρωση των 50 χρόνων από το θάνατο του ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ, συμμετέχει σε μία εξαιρετική συναυλία, παρουσιάζοντας με την συνεργασία των χορωδιών του ΟΡΦΕΑ, ΝΕΑΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ και ΑΡΙΩΝΑ, το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ του Άγγελου Σικελιανού σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και με σολίστ τον βαρύτονο ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΟΝΤΟ.

Την 13η Δεκεμβρίου 2002 πραγματοποίησε συναυλία, η οποία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από καταξιωμένους μουσικούς, στην αίθουσα της Ιονίου Ακαδημίας, στην Κέρκυρα στα πλαίσια της 1ης Διεθνούς Συναντήσεως Φιλαρμονικών στα Ιόνια Νησιά.

Η Φιλαρμονική μας αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για την Λευκάδα και είναι το αυθεντικότερο κομμάτι της παράδοσης μας. Πρόκειται για μουσικό οργανισμό, πυρήνα της πολιτιστικής μας δραστηριότητας, που παράλληλα καταρτίζει επαγγελματικά τους νέους και μάλιστα με εκπληκτικά αποτελέσματα.

Η φιλαρμονική είναι σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με 1000 μέλη. Στην Φιλαρμονική λειτουργεί Μουσική σχολή, Μπάντα, Μπαντίνα και Μουσικά Σύνολα.

Η Μουσική Σχολή είναι η βάση της Φιλαρμονικής και λειτουργεί συνεχώς από το 1850. Το 1993 δρομολογήθηκε η αναβάθμιση της και μέχρι τώρα, σημαντικά αποτελέσματα δικαίωσαν αυτήν την προσπάθεια. Σήμερα στις σχολές της Φ.Ε.Λ στα θεωρητικά και στην ενόργανη μουσική διδάσκονται περίπου 160 μαθητές. Από τον Οκτώβριο του 1997 και ύστερα από συνεργασία με το Ελληνικό Ωδείο, δημιουργήθηκαν νέες προοπτικές για τους μαθητές μας και ήδη 50 από αυτούς παρακολουθούν επίσημα προγράμματα εκπαίδευσης πνευστών οργάνων προκειμένου να λάβουν πτυχίο, μάλιστα δε με συμβολικά δίδακτρα. Τελικός μας στόχος είναι η δημιουργία αυτόνομης σχολής.

Η Μπαντίνα δημιουργήθηκε για πρώτη φορά το 1977 και το 1992 αποφασίστηκε η ανασύσταση της. Εμφανίστηκε την 25-3-1993 και από τότε λειτουργεί συνέχεια αποτελούμενη από μαθητές της Μουσικής Σχολής. Είναι φυτώριο μουσικών που στην συνέχεια στελεχώνουν την ΜΠΑΝΤΑ.

Η Μπάντα εμφανίστηκε για πρώτη φορά την 11-12-1852. Ελάμπρυνε και τίμησε την Λευκάδα, της οποίας είναι αναπόσπαστο στοιχείο. Οι άπειρες εμφανίσεις, οι συμμετοχές στις Ολυμπιάδες και γενικά η παρουσία της συνοδεύονται από χρυσά μετάλλια βραβεία και άλλες διακρίσεις. Στα 150 χρόνια της έχει δημιουργήσει σπουδαία παράδοση, κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις ανάμεσα στις Ελληνικές μπάντες και διαθέτει ένα μεγάλο και ποικίλο ρεπερτόριο.

Τα Μουσικά Σύνολα ξεκίνησαν το 1989. Εμφανίστηκαν για πρώτη φορά την 20-5-1989. Υπήρξε μοναδική για την Λευκάδα ερασιτεχνική προσπάθεια μουσικής έκφρασης και απέδωσε σημαντικά. Ύστερα από μία περίοδο απουσίας, το 1998, ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια επέκτασης και αναβάθμισης της καλλιτεχνικής δράσης της φιλαρμονικής με την δημιουργία μουσικών συνόλων και ήδη έγιναν πολλές εμφανίσεις με επιτυχία.

Σήμερα η Φ.Ε.Λ συνεχίζει την ένδοξη πορεία της, δικαιώνοντας τους ιδρυτές της και όσους για ενάμιση αιώνα την βοήθησαν να τιμήσει την Λευκάδα και να συντελέσει στην μουσική της ανάπτυξη. Η παρέμβαση της είναι ουσιαστική και καθοριστική. Οι δυνατότητες, οι προοπτικές, η απήχηση και το κύρος της, σε συνδυασμό με την συνέπεια, την υπευθυνότητα, την διαρκή αναζήτηση και την κοινωνική ευαισθησία που την διακρίνει, την σηματοδοτούν μία άλλη περίοδο παρουσίας και προσφοράς του Σωματείου.

Περισσότερα για την Φιλαρμονική Εταιρία Λευκάδας, μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της http://filarmoniki.gr/

*Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Γεράσιμο Μεσσήνη για την παραχώρηση του σπάνιου αυτού υλικού (βίντεο και φωτογραφίες), καθώς και τον φωτογράφο Μιχάλη Κρητικό για την φωτογραφία της ΦΕΛ του 2015.

The post Η συναυλία της Φιλαρμονικής Εταιρίας Λευκάδας στο Παλλάς το 2000 [βίντεο] appeared first on My Lefkada.

Η Λευκάδα είναι νησί του Ιουνίου Πελάγους και κάθε χρόνο, ανεξαρτήτου εποχής επιλέγεται ως ιδανικός προορισμός για Έλληνες και ξένους.

Τι είναι αυτό, όμως, που βλέπει κανείς πρώτο, όταν φτάνει στο νησί; Μα φυσικά η μαρίνα του. Όμως, επειδή είναι αλλιώς να την περπατήσεις με τα πόδια γνωρίζοντάς την σιγά-σιγά κι αλλιώς να την δεις από ψηλά μέσα σε λίγα λεπτά, ο Ανδρέας Μίντζας, προχώρησε σε aerial λήψεις, δίνοντας μας την δυνατότητα να την δούμε από μία διαφορετική οπτική γωνία.

Περιτριγυρισμένη από σκάφη, μια ηλιούλουστη μέρα με φόντο το απέραντο γαλάζιο και τα πουλιά να πετούν από πάνω, μοιάζει σαν ζωγραφιά…

Οι ομορφιές της χώρας μας είναι πολλές και κάθε μέρος της κρύβει και τους θησαυρούς της. Η μαρίνα της Λευκάδας είναι μια από αυτές.

Να αναφέρουμε ότι λειτουργεί από τα μέσα του 2002, είναι από τις πλέον σύγχρονες και θεωρείται μια “πόλη” από μόνη της.

Βλέποντας το παρακάτω βίντεο σίγουρα η Λευκάδα θα μπει στη λίστα των… επόμενων προορισμών σας.

The post Ένα εκπληκτικό aerial video από την μαρίνα της Λευκάδας! appeared first on My Lefkada.

Με αφορμή τη φωτογραφική ομάδα Lefkada Photos – Φωτογραφίες της Λευκάδας και μια από τις  θεματικές της που αφορούσε τους ναούς της Λευκάδας, που εορτάζουν μέσα στο Δεκέμβρη, η οποία έτρεξε πριν λίγες μέρες, παρουσιάζουμε εδώ ένα μικρό φωτογραφικό αφιέρωμα με τους περισσότερους από αυτούς.

Ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας της μεγαλύτερης γιορτής της Χριστιανοσύνης, της Γέννησης του Θεανθρώπου, των Χριστουγέννων.  Η 25η ημέρα του, αποτελεί ημέρα χαράς για τους πιστούς και εορτάζεται με μεγαλοπρέπεια στις εκκλησίες.

Ωστόσο αποτελεί και ανάγκη για οικογενειακές και φιλικές συναντήσεις, για ευχές από καρδιά, για ανταλλαγές δώρων ψυχής με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Αποτελεί επίσης αφορμή για προσφορές αγάπης σε ανθρώπους που βιώνουν δύσκολα και που έχουν ανάγκες που για μας αποτελούν δεδομένα.

Αλλά είναι και γενικά μήνας πολλών εορτών. Άγιοι και αγίες έχουν την τιμητική τους και οι ομώνυμες τους εκκλησίες λειτουργούν άλλοτε με μεγαλοπρέπεια στους ναούς των πολιούχων αγίων κυρίως, αλλά και με ταπεινότητα και  κατάνυξη στους ναΐσκους και τα εξωκλήσια.

Η Λευκάδα έχει πλούσια θρησκευτική παράδοση και τόσο η χώρα της όσο και τα χωριά της  διαθέτουν αρκετές εκκλησίες και ξωκλήσια που γιορτάζουν τον τελευταίο αυτό μήνα του χρόνου.

Έχουμε λοιπόν :

Στις 4 Δεκεμβρίου την Αγία Βαρβάρα  εκκλησίες της οποίας συναντάμε ερειπωμένη πια στην Απόλπαινα αλλά και στο Βλυχό/Κατωχώρι.

Στις 5 Δεκεμβρίου γιορτάζει ο  Άγιος Σάββας  εκκλησάκι του οποίου βρίσκεται στα Βουρνικά.

Στις 6  Δεκεμβρίου πολλές εκκλησίες του νησιού έχουν την τιμητική τους με τον  Άγιο Νικόλα, κάποιες από αυτές βέβαια γιορτάζουν και ή μόνο στις  10 Μαΐου (ανακομιδή και μετακομιδή του ιερού λειψάνου του αγίου).  Ωστόσο εδώ θα αναφερθούν όλες. Έτσι έχουμε τους ενοριακούς ναούς του  αγίου στη Χώρα της Λευκάδας, στο Φτερνό και στα  Χαραδιάτικα  κι έναν από τους πολλούς παλιούς ενοριακούς στην Καρυάς.  Έχουμε τους κοιμητηριακούς στην Εξάνθεια και στο Σπαρτοχώρι Μεγανησίου. Τα παλιά μοναστήρια στο  Νικολή εκεί πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες Λευκάδας και στην  Εγκλουβή. Ναοί του αγίου υπάρχουν επίσης στα Κολυβάτα, στο Μαραντοχώρι,  στην Παλαιοκατούνα, στους Πηγαδισάνους , στο Πλατύστομα , αλλά και στον Σύβρο και στον Κάβαλο.  Εξωκκλήσια στα Λακκώματα στο Κατωχώρι, στη Νικιάνα  κι ένας ξεχασμένος ναός στο κέντρο της Κοντάραινας. Ναοί του αγίου που γιορτάζουν την άνοιξη έχουμε στην Απόλπαινα, στους Καρυώτες , στο νησάκι στα Διαβασίδια, ενώ τότε γιορτάζουν επίσης και  το μοναστήρι στη Νηρά  καθώς και   το εξωκλήσι ψηλά πάνω από τη Βασιλική.

Στις  9 Δεκεμβρίου γιορτάζει η Αγία Άννα. Εξωκλήσι της βρίσκουμε στον Άγιο Νικήτα ενώ υπάρχει και ένας ερειπωμένος  ναός κόσμημα κάπου στα Περιβόλια.

Στις 12 Δεκεμβρίου γιορτάζει  ο πολιούχος της Κέρκυρας ο Άγιος Σπυρίδωνας  που το νησί μας διαθέτει προς τιμήν του,  ναούς στη Χώρα, στον Αλέξανδρο, στο Βλυχό, το Καλαμίτσι, τα Λαζαράτα, την Εγκλουβή (ερειπωμένος), την  Καρυά, την Κοντάραινα και το Σύβρο.

Στις 15 Δεκεμβρίου του  Αγίου  Ελευθερίου γιορτάζει το μικρό εκκλησάκι του νοσοκομείου της  Λευκάδας.

Στις 17 Δεκεμβρίου ο πολιούχος άλλου νησιού της Επτανήσου της  Ζακύνθου, ο Άγιος Διονύσιος γιορτάζεται με λιτανεία στη χώρα σε “δανεικό” ναό , και φιλοξενείται στο Κατωχώρι σε παλιό και κατάγραφο ναό μαζί με τον Άγιο Χαράλαμπο.

Και τέλος  στις 27 Δεκεμβρίου τιμάται ο  Άγιος Στέφανος  στα Βουρνικά, στην  Εξάνθεια, και στο μικρό  δυσπρόσιτο και μέσα σε σπηλιά εξωκλήσι στο Σπανοχώρι.

Αποχαιρετώντας έτσι με αυτόν το τρόπο το μήνα και το χρόνο που μας αφήνει σε λίγες μέρες.

Ευχόμαστε καλές γιορτές, χρόνια πολλά στο νησί μας και όλο τον κόσμο και μια καλή και δημιουργική χρονιά να είναι το 2016 για όλους μας.

Σκλαβενίτη Χρυσούλα

The post Οι εκκλησίες του Δεκέμβρη appeared first on My Lefkada.

Ο Wilhelm Doerpfeld, ήταν Γερμανός αρχιτέκτονας που όμως έμεινε στην ιστορία για την ενασχόληση του με την κλασσική αρχαιολογία.

Πήρε μέρος στις ανασκαφές στην αρχαία Ολυμπία το 1877, και το 1882 ακολούθησε τον Ερρίκο Σλήμαν στις ανασκαφές του στην Τροία και σε άλλα μέρη. Το 1886 ιδρύει τη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Στη συνέχεια ξεκινά ανασκαφές στην Ιθάκη και αμέσως μετά στη Λευκάδα. Πέθανε το 1940 και ετάφη στην μικρή χερσόνησο της Αγίας Κυριακής απέναντι από το Νυδρί.

Ο Doerpfeld στην προσπάθεια του να ανακαλύψει την Ομηρική Ιθάκη ξεκινά ανασκαφές το 1900 στο σημερινό ομώνυμο νησί. Η μελέτη των ευρημάτων ωστόσο δεν τον έπεισαν ότι το νησί ταυτίζεται με το Ομηρικό. Λίγο αργότερα επισκέπτεται τη Λευκάδα και πριν ακόμα ξεκινήσει τις εργασίες του εκεί, αναγνωρίζει από θαλάσσης, τοποθεσίες που ταιριάζουν με τις περιγραφές του Ομήρου για το νησί του Οδυσσέα.

Οι ανασκαφές του στη Λευκάδα ξεκίνησαν το 1901 και ολοκληρώθηκαν το 1914. Οι τοποθεσίες στις οποίες πραγματοποιήθηκαν οι εργασίες ήταν κυρίως στην ευρύτερη περιοχή του Βλυχού (Αμαλή, Στενό), στον κάμπο του Νυδριού και στις νοτιοανατολικές πλαγιές των Σκάρων. (Υπήρξαν ευρήματα και σε άλλες περιοχές του νησιού. Π.χ. βρέθηκαν ερείπια πύργων στον Πόρο και το οροπέδιο της Εγκλουβής, δωρικός ναός στον Άγιο Ιωάννη στο Ροδάκι Βουρνικών, θραύσματα αγγείων και εργαλείων στην λεγόμενη «Χοιροσπηλιά» στην Εύγηρο, η αρχαία Κορινθιακή πόλη Λευκάς στα βόρεια της πόλης της Λευκάδας, υπολείμματα αρχαίου ναού στο ακρωτήριο Λευκάτας κ.α.)

Η άποψη του βασίζεται κυρίως στους στίχους 21-26 της ραψ. Ι της Οδύσσειας που γίνεται αναφορά σε τέσσερα νησιά.

Νεαιτάω δ’  Ἰθάκην εὐδείελον· ἐν δ’ ὄρος αὐτῇ,
Νήριτον εἰνοσίφυλλον, ἀριπρεπές · ἀμφὶ δὲ νῆσοι
πολλαί ναιετάουσι μάλα σχεδὸν ἀλλήλῃσι,
Δουλίχιόν τε Σάμη τε καὶ ὑλήεσσα Ζάκυνθος.
Αὐτή  δὲ  χθαμαλὴ πανυπερτάτη εἰν ἁλὶ κεῖται
πρὸς ζόφον, αἱ  δὲ  τ’ ἂνευθε πρὸς ἠῶ  τ’ ἠέλιόν τε…

Που μεταφράζεται από τον ίδιο ως εξής:

“Κατοικώ στη Ιθάκη, το νησί με το ωραίο δειλινό. Απάνω σ΄ αυτή είναι το όρος
Νήριττον, δασωμένο και ισχυρό, πέριξ δε της Ιθάκης βρίσκονται πολλά νησιά,
πολύ κοντά το ένα στο άλλο, δηλαδή το Δουλίχιον και η Σάμη και η δασώδης Ζάκυνθος.

Αυτή, (η Ιθάκη), βρίσκεται κοντά στη ακτή, σαν η τελευταία απ” όλα τα νησιά προς δυσμάς, τα δε άλλα νησιά βρίσκονται μακριά απ” την ακτή προς την ανατολή και τον ήλιο”

Για τον Γερμανό αρχαιολάτρη η Ιθάκη των στίχων είναι η σημερινή Λευκάδα, το Δουλίχιο είναι η Κεφαλλονιά, η Σάμη η σημερινή Ιθάκη και η Ζάκυνθος ταυτίζεται με το σημερινό νησί της Ζακύνθου.

Κάποιες από τις τοποθεσίες του νησιού μας που σύμφωνα με τον Doerpfeld ταιριάζουν με τις Ομηρικές είναι οι εξής:

Η περιοχή του Στενού μεταξύ των χωριών Βλυχό και Νυδρί : Η πόλη της Ιθάκης
Ο όρμος του Βλυχού : Το λιμάνι της πόλης
Το όρος Ελάτη και συγκεκριμένα η κορυφή Λαϊνάκι :Το όρος Νήριτον
Το Μαυρονέρι, πηγή κάτω από το χωριό Παλαιοκατούνα : Η μελάνυδρος κρήνη
Η κορυφή του λόφου Αμαλή πάνω από το Βλυχό : Ο Ἕρμαιος λόφος
Το όρος Σκάροι : Το όρος Νήιον
Οι εκβολές του «Δημοσάρη» : Ο λιμένας Ρείθρον
Το λεγόμενο «κτήμα του Πασά» στο Περιγιάλι : Το κτήμα του Λαέρτη
Η «Χοιροσπηλιά» νότια του χωριού Εύγηρος: Το χοιροστάσιο του Εύμαιου
Το νησάκι Αρκούδι νότια της Λευκάδας: Το νησάκι Αστερίς
Ο όρμος Σκύδι (ή Αφτέλι): Ο όρμος που αποβιβάστηκε ο Τηλέμαχος
Τα νησιά Κάλαμος και Καστός: Τα ομηρικά νησιά των Ταφίων
Ο όρμος του χωριού Σύβοτα: Ο λιμήν Φόρκυνος

Στους πολέμιους της θεωρίας του, που υποστηρίζουν, βασιζόμενοι στον αρχαίο γεωγράφο Στράβων ότι η Λευκάδα στην αρχαιότητα δεν ήταν νησί, ο Doerpfeld απαντά ότι η διάνοιξη της διώρυγας ανάμεσα στο νησί και την Ακαρνανία από τους Κορίνθιους τον 7ο αι πΧ αφορούσε στην απομάκρυνση φερτών υλικών για την εκβάθυνση της λιμνοθάλασσας.

Η αλλαγή του ονόματος του νησιού έγινε όταν οι Δωριείς το 1100 π.Χ. κατέκτησαν τη σημερινή Λευκάδα, δηλαδή την τότε Ιθάκη. Οι κάτοικοι της, κατέφυγαν στην τότε ονομαζόμενη Σάμη και την ονόμασαν Ιθάκη, για να θυμούνται την παλιά πατρίδα τους.

Όλα τα αποτελέσματα της πολύχρονης έρευνάς του, ο Doerpfeld, τα δημοσίευσε στο μνημειώδες έργο του «Alt Ithaka» (München, 1927) από το οποίο προέρχονται και οι φωτογραφίες του άρθρου.

Το «Alt Ithaka» αποδόθηκε στα ελληνικά από τον Βασίλη Φραγκούλη με τον τίτλο «Λευκάς, η ομηρική Ιθάκη», Επετηρίς Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών, Β΄ (1972), Αθήνα 1973, ο οποίος πρόσθεσε αρκετά σχόλια στο κείμενο του Dörpfeld.

Κείμενο: www.golefkas.gr

The post Η Λευκάδα μέσα από τον φακό του Wilhelm Doerpfeld appeared first on My Lefkada.

Ο Λευκαδίτης συντηρητής έργων τέχνης και ζωγράφος, Χρήστος Σταύρακας, παρουσιάζει τον εαυτό του.

Για τους περισσότερους ανθρώπους η αλλαγή του χρόνου συμβαδίζει με τον επαναπροσδιορισμό των στόχων μας και των σκοπών μας.

Αρκετοί από εμάς επιλέγουμε να κάνουμε νέα πράγματα με αφορμή την νέα χρονιά, έτσι και η συντακτική ομάδα του My Lefkada αποφάσισε με την άφιξη του 2016 να ξεκινήσει την δημιουργία μιας νέας στήλης στην οποία σημαντικοί Λευκαδίτες και φίλοι της Λευκάδας θα παρουσιάζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους και θα μας μιλούν για την ζωή τους.

Για το ξεκίνημα της νέας στήλης επιλέξαμε τον κ. Χρήστο Σταύρακα συντηρητή έργων τέχνης και ζωγράφο.

Ο Χρήστος Σταύρακας γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1939 από Λευκαδίτες γονείς. Σε νεαρή ηλικία μετακομίζει στην Αθήνα μετά από πρόσκληση του ζωγράφου – αγιογράφου Κομνηνού Καλόθετου, ο οποίος διέκρινε το ταλέντο του Χρήστου Σταύρακα, σε μια επίσκεψη του στην Πρέβεζα.

Ο ίδιος πολύ σύντομα τον στέλνει να συναντήσει και να εργαστεί στο εργαστήρι του γνωστού γλύπτη Νίκου Περαντινού.

Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν ο κ. Χρήστος Σταύρακας εργάζεται ως συντηρητής έργων τέχνης, με ειδικότητα στα γλυπτά στο Εθνικό Μουσείο.

Με υπεύθυνο τον κ. Σταύρακα το 1987 άρχισε να λειτουργεί στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών το εργαστήριο συντήρησης γλυπτών.

Ο κ. Χρήστος Σταύρακας τα τελευταία χρόνια ζει στον Άγιο Νικόλαο Βόνιτσας συνεχίζοντας να δημιουργεί πανέμορφα έργα ζωγραφικής ιδιαίτερα δε θαλασσογραφίες.

The post Εγώ, ο Χρήστος Σταύρακας appeared first on My Lefkada.

Δείτε το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του Μάρκου Σφέτσα.

Ένα ντοκιμαντέρ το οποίο παρουσιάζει τον μοναδικό επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο της Λευκάδας, την αρχιτεκτονική του εξέλιξη αλλά και τις σημαντικότερες στιγμές της πολυτάραχης ιστορίας του.

Ως αποτέλεσμα της εργασίας και της έρευνας του Μάρκου Σφέτσα για το κάστρο της Αγίας Μαύρας, πριν λίγους μήνες, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Fagotto και το βιβλίο για το κάστρο με τίτλο “Συνοπτική Ιστορία του Κάστρου της Αγίας Μαύρας – Οδηγός για τον επισκέπτη”.

Ο οδηγός αυτός  έχει σκοπό να περιγράψει με αρκετά σύντομο και περιεκτικό τρόπο την ιστορία ενός από τους ελάχιστους επισκέψιμους αρχαιολογικούς χώρους της Λευκάδας αποτελώντας έναν εύχρηστο οδηγό γιατον επισκέπτη του.

Αποτελείται από δύο κεφάλαια:

Στο πρώτο παρουσιάζεται η ιστορία του μνημείου, η αρχιτεκτονική του εξέλιξη και οι μάχες που έλαβαν χώρα έξω από τα τείχη του κάστρου σε συνδυασμό με εικόνες που περιλαμβάνουν σκίτσα του Νίκου Βαγενά, καθώς και  τρισδιάστατα γραφικά.

Στο δεύτερο κεφάλαιο ο αναγνώστης μέσα από την κάτοψη μπορεί να προσανατολιστεί και να κατανοήσει τη θέση του μέσα στο κάστρο.

Επισημαίνονται τα επισκέψιμα τμήματα του κάστρου και τα σημαντικότερα κτίρια, καθώς η σημερινή ερειπωμένη τους κατάσταση και η έλλειψη ξεναγού δε δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να κατανοήσει τι ακριβώς βλέπει επισκεπτόμενος το χώρο.

Σχήμα 19/23 σκληρό εξώφυλλο
Σελ 66
Τιμή 15 ευρώ
ISBN: 978-960-6685-65-1

Διαθέσιμο στα βιβλιοπωλεία
Κεντρική διάθεση: βιβλιοπωλείο Fagottobooks

The post Το κάστρο της Αγίας Μαύρας από το 1300 μέχρι σήμερα appeared first on My Lefkada.

“Ακριβά μου ερείπια”

Είχα χρησιμοποιήσει παλαιότερα τον τίτλο αυτό, σε ένα μικρό φωτογραφικό αφιέρωμα που είχα κάνει για το σπίτι των Ζαμπελίων.

Τώρα τον δανείζομαι εδώ  για να γράψω αυτές τις γραμμές που τις θεωρώ λίγες μπροστά στο δέος και τη ταραχή που νιώθω κάθε φορά που με φέρνει, προγραμματισμένα αλλά και τυχαία, ο δρόμος σε κάποιο παλιό σπίτι μέσα στα χωριά, στο παλιό σχολείο, σε κάποιο χαμένο εκκλησάκι κάπου στη μέση του πουθενά, στους βόλτους και στους παλιούς οικισμούς, που ξεχασμένα όλα από ανθρώπους και θεούς πολεμούν να διαιωνίσουν τη ύπαρξη τους, παλεύοντας με το χρόνο και τη φύση.

Αυτά είναι τα ακριβά μου ερείπια.

Ακριβά μου ερείπια φτιαγμένα λες από πολύτιμα πετράδια, λαμποκοπάτε στο φως του ήλιου και στις σταγόνες της βροχής.  Κάθε πέτρα, κάθε δοκάρι, ένας θησαυρός ανεκτίμητος, να κρύβει όσα η φαντασία δεν θα μπορέσει ποτέ της να πει.

Ακριβά μου ερείπια φτιαγμένα με ιδρώτα και αίμα, για να στεγάσετε αγάπες δυνατές, ή και  σχέσεις που η ανάγκη  έφτιαξε, και που χωρίς συναίσθημα με υλικό τα “πρέπει” έστησαν οικογένειες . Κανείς δε θα βρεθεί να πει αν αυτές της αγάπης ή αυτές του “πρέπει” στεριώσανε καλύτερα.  Πίσω από τους τοίχους τα μυστικά είναι καλά κρυμμένα.

Ακριβά μου ερείπια φτιαγμένα από κλάμα και γέλιο.  Που κουβαλάτε τις  χαρές  των νέων και των γερόντων, τα γλέντια των γιορτών, τα προικιά της νέας, τα τραγούδια του γάμου. Τα γέλια και τα παιχνίδια των παιδιών, τα παραμύθια στη γωνιά που λέει η βαβά τα κρύα βράδια του χειμώνα, τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού. Που κουβαλάτε τις λύπες και τις αγωνίες ,τη θέρμη της αρρώστιας, το θρήνο του θανάτου, το κλάμα της ξενιτιάς και της απώλειας. Τους αναστεναγμούς της μοναξιάς και τις κραυγές στους εφιάλτες.

Ακριβά μου ερείπια φτιαγμένα από πέτρα και χώμα, που αγγίζετε τη γη και απλώνεται τα αόρατα χέρια σας στον ουρανό, και που μουρμουράτε με το πέρασμα του ανέμου στα χαλάσματα, ιστορίες παλιές, και προσευχές.

Ακριβά μου ερείπια φτιαγμένα από άψυχα υλικά  που μέσα στην πορεία του χρόνου  γίνονται έμψυχα και  ψιθυρίζουν μυστικά σε όποιον βρει το θάρρος να ξαποστάσει το κορμί του επάνω τους και να αφήσει ανοιχτές τις πόρτες της ψυχής του για να τα ακούσει ….

Ακριβά μου ερείπια που κουβαλάτε το μόχθο και τον ιδρώτα του σιταριού και της ελιάς και του αμπελιού, και μέσα σε αυτά τα γέλια για τη καλή σοδειά ή το ανάθεμα για την κακή.

Ακριβά μου ερείπια φτιαγμένα από μάχες αρχαίες και μεγαλειώδης. Από δόρατα και σπαθιά και από το αίμα όσων με τη ζωή τους έγιναν εμπόδιο στον εχθρό να τα κουρσέψει. Πέτρες που μιλάνε φράγκικα και ιταλικά και τούρκικα και ρώσικα και ελληνικά αντάμα.

Ακριβά μου ερείπια, σπίτια, σπιτάκια, φούρνοι, εκκλησιές και μοναστήρια, κελιά, στάβλοι, καλύβες, μύλοι , λιοτρίβια, και  κάστρα και οχυρώματα και γεφύρια παλιά.

Ακριβά μου ερείπια, νομίσματα χρυσά στην τράπεζα του τόπου μου.

Σκλαβενίτη Χρυσούλα

The post Ακριβά μου ερείπια appeared first on My Lefkada.

της Αναστασίας Στραγαλινού.

Αρχική δημοσίευση στο karyalefkadas.blogspot.gr

“Αν είστε πέντε φύγετε
αν είστε δέκα ελάτε
κι εμένα το μαχαίρι μου
κανέναν δε φοβάται”

Τα έργα του 

Τίποτα δεν ήταν ακατόρθωτο για το μαστρο- Σταύρο. Αυτό τουλάχιστον απέδειξε η πληθώρα των κατασκευών που είτε επινόησε είτε επισκεύασε. Από γεωργικά εργαλεία της εποχής μέχρι κατασκευή εξ αρχής κυνηγετικών όπλων. Επισκεύαζε ραπτομηχανές, γραμμόφωνα και ραδιόφωνα. Έφτιαχνε ζυγαριές, στατέρια και παλάντζες, επινοώντας μόνος του τόσο τον τρόπο κατασκευής και όσο και λειτουργίας τους. Είχε κατασκευάσει από την αρχή τόρνο, του οποίου τα σίδερα είχε προμηθευτεί από τον συγχωριανό του σιδηρουργό μαστρο- Γιώργο Κατωπόδη- Ματαγιά.

Η Μαχαιροποιΐα 

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου επισκέπτεται τον μαστρο- Σταύρο ένας αντάρτης, ο οποίος του εμπιστεύθηκε το μαχαίρι του για να το τροχίσει.  Ο αντάρτης αυτός δεν επέστρεψε ποτέ και έτσι το μαχαίρι έμεινε στον μαστρο- Σταύρο. Το ανήσυχο και φιλομαθές πνεύμα του τον σκανδάλιζε διαρκώς μέχρι την ημέρα που αποφάσισε να καταστρέψει τη λαβή του μαχαιριού. Τότε άρχισε να την περιεργάζεται με σκοπό να εμπεδώσει τον τρόπο κατασκευή της. Έπειτα από πολλές προσπάθειες, όταν έφτασε στο επιθυμητό αποτέλεσμα και με οδηγό το μαχαίρι του αντάρτη, το πρώτο μαχαίρι από τα χέρια του μαστρο- Σταύρου, ήταν γεγονός.

Όταν ο μαστρο- Σταύρος επισκέφθηκε τον Πάνο Κατωπόδη, γνωστό μαχαιροποιό από τον Πόρο Λευκάδας, τον οποίο είχε γνωρίσει όταν έπαιζε λαούτο στο πανηγύρι του χωριού,του ζήτησε να τροχίσει το μαχαίρι, θέλοντας να διαπιστώσει αν ο Πορσάνος μαχαιροποιός θα διαπίστωνε τον κατασκευαστή του μαχαιριού. Ο Πάνος Κατωπόδης γνωρίζοντας το ταλέντο του μαστρο-Σταύρου αμέσως κατάλαβε πως ο κατασκευαστής του μαχαιριού δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον ίδιο τον μαστρο-Σταύρο. “Εσύ θα είσαι ο αντικαταστάτης μου”, φαίνεται να του είπε.

Ο μαστρο- Σταύρος κατασκεύαζε μαχαίρια κατά παραγγελία ενώ οι λαβές τους διακοσμούνταν με περίτεχνα μεταλλικά σχέδια προσδίδοντας στο κάθε μαχαίρι ξεχωριστή μοναδικότητα.

The post Μαστρο-Σταύρος Κατωπόδης, ένας πολυτάλαντος Καρσάνος appeared first on My Lefkada.